Kvitveis på hell, men for eit hell!

Utanfor det gamle huset er det masse kvitveis. Det tek ingen ende, er berre kvitt etter kvitt, som snøhaugar, men det er no heldigvis over for i år (får vi verkeleg tru). No er det vår!

No må vi nyte resten av våren før sommaren kjem og forheksar oss til å tru at det aldri har vore vinter. Det er på tide å vakne!

Jonsoknatta

Vak upp, vak upp, både åker og eng
no har de sove så lenge i seng
No har det vore både vinter og vår,
og no har jonsoknatta kome.

Statt no upp, du Bjålandsbonde
med dine late drenger
Soli stend ivi Kleivefjødd
og du hev søve lenge.

Vak upp, vak upp, både åker og eng,
no har de sove så lenge i seng.
no har det vore både snjo og regn
og no har jonsoknatta kome.

Statt no upp, du Bjålands-Mari
Statt upp og mjelke di ku
Soli stende på budynni
og endå så søve' du.

(Folkevise, slik eg hugsar den, anna og større versjon, med gitargrep, her)

Det som varmar i ein kald kveld

Det er innedagar for tida, med kalde vindar som aldri ser til å roe seg. 

I veslefuglen og Davy Jones sin voggesong, som stadig får nye vers, syngast følgjande: 

Trea stormar hit og dit, 

ugla seier: For eit slit!

Ho sit heller der og ser, 

og tutar litt, og ler.

Det har falle store tre i skogen, og desse kan nyttast til noko. Grantrea har blitt til ei hytte og fleire benkar, ein ekornvilla og kjem til å bli til halvgod granved seinare. Men no er det tidlegare tiders hardt arbeid vi haustar varme av, og fyrar på fjellbjørk hogge medan veslefuglen var ein liten løyndom inst i liten fugl sitt indre. Veden har no tørka godt og er klar for å varme oss for andre gong.

Det brenn i omnen i stova, og maske for maske nærmar det seg ein ny babygenser. Det er mange som kunne ha bruk for ein slik den kommande tida, så ein får berre freiste å halde maskene. Lettare sagt enn gjort, når fugleungen likar å låne strikketøyet og ommøblere litt på pinnane. 

Favoritt-babyjakka eg har strikka mange gonger, er etter eit gratis mønster som ligg på leinemerino.no. Dei lagar også fin ull, men stort sett har det blitt strikka av anna ull som passar pinne 3. Som så mange andre ullkle tøyer og strekk dei seg etter den som er inni, og difor kan ein bruke jakkene lenge. Den grøne jakka på biletet, strikka i storleik 3-6 månader, brukte veslefuglen frå første veke og nesten eit år, utruleg nok. Men slik elastisitetsutviding gjeld nok berre for første brukar, så då er det ein grunn til å finne pinnane fatt igjen! Det er eit morosamt mønster som ser meir avansert ut enn det eigentleg er, men det gjer jo ingenting. 

Under laginga av desse jakkene, skjønte eg at det er skilnad på knapping på jakker til jenter og gutar; Jentene har visstnok knappane på hjartesida. Alt ein kan lære...!

Sokkane, med oppskrift frå dei samme sidene, var dei beste veslefuglen hadde då ho var lita, og slike oppskrifter må ein merke seg. Det var faktisk nokon som heldt seg på den vesle, sparkande foten. Dei er supre til å bruke opp litt restegarn, og har også blitt strikka i Babyull og liknande med fint resultat.

Å, varme kveldar inne. Nevra som tennest og knitrar så det varmar både kroppen og sinnet, og er eit skodespel ein berre kan sjå på utan å forvente anna enn den same handlinga av dansande logar og varme tonar.

Ein fin liten blome

Ein fin liten blome i skogen eg ser,

i granskogen diger og dryg,

og vent mellom mose og lyng han seg ter.

Han står der så liten og blyg.

Sei, ottast du ikkje i skogen stå gøymd

der skuggane tyngja deg må?

Å nei, for av Herren eg aldri vert gløymd,

til ringaste blom vil han sjå.

Men ynskjer du ikkje i prydhagen stå,

der folk kunne skoda på deg?

Å nei, eg trivst best mellom ringe og små,

eg føddest til skogblome, eg.

(Salme omsett frå svensk av Anders Hovden, 1927, melodi av Bjørn Eidsvåg, 1969 (Wikipedia))

Denne sørgelege salmen, som mest av alt er trist i tonen, gir von om lysare tider etter vinteren eller andre mørke stunder. Salmen blir spela av liten fugl og endå mindre fuglesøster på salmesykkelen. Det er ein song som ofte blir nytta i gravferder, men vakker er han like fullt, og sørgmodig blir han spela på det gamle orgelet med nokre tonar som manglar og sagmuggen dryssande ut for kvart taktfast tramp på belgen. Denne salmen spelar vi medan havet ligg mjukt mellom steinane i fjæra, eller slær hardt mot svaberga utanfor. Den pustande sjøen andar slik orgelet dreg pusten, og slepp tonane varsamt ut i denne vakre melodien. Og også der ute ved havet veks det små, fine blomar i skogen. Det er ikkje berre fuglar som trivst der ute!

Humle-humle, aldri somle

Men attende til nærare skogar - kven er no dette som summar i kvitveistuvene? Humla! Som bestilt! Kvitveisen og alle dei andre blomane treng ein summande og lodden gjest nett no medan vårsola varma eit kort glimt. Men ho var travel, måtte knipsast raskt der ho hasta forbi. Tydeleg underbemanna, den arbeidsplassen. Ingen tvil om at vi treng alle dei humlene vi kan få heromkring.

Det er altså mykje som er godt. Nye fuglar syng i skogen, både svarttrast og bjørkefink og raudstrupe er attende etter vinterferien i syden. Men dei har enno ikkje lete seg fange av kameralinsa i presentable biletformer, så de får tru meg på ordet.

Det kan tydelegvis snø igjen når som helst. Difor får sommarblomane stå i glasbur og varme seg til varmare dagar kjem. Men det spirer, det spirer, det vårast og gror! Både gulerøttene, pynteblomane og dei blå kornblomane (som skal bli kakepynt) er i kjømda, sjølv om nokre av dei har måtta ta turen inn før dei spira i pottene sine.

Dessutan er solsikkene på frammarsj, dei er prikla om einslege i kvar potte og gitt ørlite meir næring enn det så- og kaktusjord gir. Spiringsprosenten er oppe i 91%, ettersom det endeleg spratt fram noko hos den som set sine frø djupt. Det er jo meir enn forventa! Det løner seg altså å vente på det som er godt. (Eller tør ein å legge fram tanken om at det kan ha foregått nysåing?! I så fall, vil det kvalifisere til diskvalifisering?)