Ekornvår i skogen

Ekorna er mindre redde enn nokon sinne, og eit av dei freistar å bygge reir inne i den halvnye fuglemataren som skulle vere skjæresikra med sprinklar og bur. Han freistar å legge furukvistgolv med barnåler og det heile, og det er jo litt av eit hotell når ein både har mat, ly for regn, vern for skjor og varmande vårsol. Kunne tenke meg å bu der sjølv!

Dei er så lite redde at dei let seg videofotografere også. Eg skulle berre ønske eg fekk filma då eit ekorn slest med fire skjærer, det var litt av ein kamp! Dei fuglane der kunne vi klart oss utan. Då er det betre med dei tutande duene som også i år er attende, vaggande rundt i bakhagen for å ete nedfalne solsikkefrø. Dei trivst her, dei også...

 Stadige snøfall fører oss attende til vinteren nok ein gong, men no er det meldt mange varmegrader utan nattekulde, så eg har trua på våren no!

Ikkje mykje bygg att på bygghjartekransen no, etter tre vintrar, men symbolet er like vakkert...

Her er sol og glede!

Det er vårjamndøger og solformørking i dag, sett slikt! Det er ikkje lov å sjå mot sola, og difor er barnehageungane stengt inne under formørkinga. Nokon burde nok ha stengt meg inne også...

Heldigvis kom det skyer, akkurat i rette augneblink, for å verne synet mitt mot varig skade. Så då tok vi ein tur ut, fugleungeminsten og eg, det vart nesten kveld og kaldt, og den astronomiske hendinga vart noko å snakke om for oss som var ute og kika i vêret i dag.

Eg har i dag altså både sett mot sola og teke bilete med kamera utan solfilter. Eg laga meg ein kamerakasse for å teste, av ein barnematspakke og litt aluminiumsfolie, det fungerte ikkje så veldig godt. Iallefall ikkje godt nok til at eg ikkje kikka litt, men det heldt meg iallfall frå å kikke mot sola nett medan eg heldt på å lage boksen...

Men herlegare enn at det er solformørking, som er så flyktig, så flyktig, er det at det er vår! Det kjem til å vare ein god del lenger, og iallfall bringe like mykje spennande med seg!

Store planar er lagde, endringar skjer stadig, men no er husombygginga snart på trappene! Det vil vere så voldsamt at vi flyttar ut ei stund, til nabohuset, og kan halde oppsyn med alt som skjer i vårt eige reir. 

Og når ein talar om sola, vi håpar å få nytta solenergi i huset vårt etter ombygginga, og luktar på solfangarar. Solfangarar nyttar sollyset til å varme opp vatn, som kan brukast i varme i golvet i huset eller til oppvarming av tappevatn. Det ville vore strålande!

Strammare stil - fototapet og flatskjermspeis

Det er endringar i kjømda, både i huset der liten fugl har vakse opp, og i eige reir er det tid for oppussing. Vi skal faktisk pusse så mykje opp at vi må flytte ut av reiret og over gata og leige husvere hos naboar. Men vi freistar å halde motet oppe, det blir travelt og trasig, men når det blir ferdig - akk, så fint! Moderne, men med noko av det gamle. Og med eit skogtema som ein raud kvist gjennom det heile, det heiter jo Skogstua!

Det første vi endra då vi flytta inn, og nesten det einaste vi har gjort av oppussing så langt, er å lage fototapet på ein stovevegg. Det var enkelt å legge fototapetet, lett å få bestilt det til rett storleik, det heile gjekk ganske smertefritt for seg. Det er kanskje litt voldsomt med så stort mønster, men ganske stilig, synest vi. Fugleungen er sikker på at dette er biletet av ei sol, og det er ingen som skal komme her og seie at det verkeleg er noko anna!

Fototapet 6 x 2,5 meter

I barndomsreiret har det blitt laga ein fin sommarplatting utanfor, snekra planke for planke av Liten fugl sin pappa, og han har kome opp med ein snedig måte å lage blomekassane på: Han har berre langa ein masse firkantar som kan stablast oppå kvarandre, og sånn kan det enkelt varierast på høgde ettersom ein ønsker. Inni firkantane står ein plastbalje med dreneringshol i sida (ikkje i botnen, men litt oppanfor botnen, på sida av baljen, slik at det ikkje tømmer ut vatnet heilt på botnen, men berre drenerer overskot). 

Vårbileta kan ikkje heilt fortelje kor flott dette blir til sommaren, som ein må tru blir like fin som den vi hadde. Då blir det danseplass på platten og full vekst i potter og baljar!

 Leveggen mot nord og aust er vel verd arbeidet, det er kald trekk herfrå som kan gjere utelivet surt om våren...

Skråmønster i leveggen

Åttitalspeisen i barndomsreiret er kamuflert i ein ny og strammare stil, flatskjermspeis. Den varmar utruleg mykje betre, er meir energieffektiv, og det ser litt meir moderne ut, det må innrømmast. Men det er alltid litt vanskeleg å synest at det ein hadde før, det som var der då ein vaks opp, verkeleg trengs å skiftast ut...

Jordbærtid!

Markjordbæra utanfor er i full gang, og har vore det nokre veker, noko seinare enn andre stader, men verd å vente på. Fugleungen ventar og ventar og sit nærast på huk framfor den varme garasjeveggen for å sjå korleis dei blir raudare og raudare, desse bæra, heilt til ho ikkje lenger orkar å vente lenger. Då kan det vere det same med heile utslettet ho får av jordbær, huden sprekk opp under øyrene og det kjem prikkar på kroppen, fordi jordbær inneheld kroppen sitt eige allergifremjande middel, histamin, som er sjølve oppskrifta på kløe. Difor må jordbær etast litt i smug her i reiret for tida, men markjordbæra, dei får Fugleungen ha som ho vil. Anna ville vore umogleg, for ikkje å seie vondsinna... 

Det har teke si tid, men dei store jordbæra i hagen har også blitt modne etter kvart. Desse jordbæra kom og planta seg sjølv i hagen her, og slike plantar, som heilt klart har ønske om å vere med oss, må ein ta vare på. Målet ein gong er å lage rørte jordbær frå eigen hage, men framleis ligg dette eit stykke unna. Så langt er hovudfokuset å halde plantane i live og formere dei opp til seinare plantingar, og d går storveges. Det er ikkje stiklingmangel i jordbæråkeren... Men enn så lenge blir det kjøpte bær. Heldigvis vart det ordna for ei stund sidan, då det var lett å få tak i jordbær i butikkane.

Jordbærsorbet

1 kg jordbær
200 g sukker
1 dl vatn
2 ss Golden Syrup, eg brukte berre litt honning
Saft av ein sitron
Lag ein puré av ingrediensane og sil blandinga. Opp i iskremmaskina til isen er frosen. 
Serverast straks den er ferdig, og smakar fantastisk på ein varm sommardag!

Jordbærsorbet var overraskande lett å lage, men tenk å øydelegge så mange gode jordbær som lett kunne har blitt ete med berre is eller fløyte og sukker? Det enklaste er ofte det aller beste...

Ny fugleunge i reiret!

Endeleg er egget klekka, og den nye fugleungen har kome til oss. Han er like lite plagsam utanfor som inni magen, og er en bedageleg liten pjusk så langt. Vi gler oss til at han vaknar litt meir etter kvart, og ikkje berre søv heile tida.
Den største fugleungen er veldig stolt og varsam der ho stryk han over det varme, mjuke kinnet og over det mørke dunhåret. "Hei, du," seier ho med sin minste stemme og legg kinnet sitt mot hans. Eg trur dei to blir gode vener etter kvart.

Utanfor skvatrar kråker og sjor i ein krigsliknande kamp om plass, markjordbær og tomatane til Fugleungen. To ungekull og fjerning av tidlegare reirplassar i grantrea på nabotomta skjerpar situasjonen til det kritiske punktet vi har no. Kanskje greit å uansett ha litt oppstykka nattesvevn når det skal vere på denne måten?

Den 17. mai

Stakkars fugleungen.
Jaudå, ho fekk ete is i dag. Det var omtrent det einaste ho klarte å ete, etter å ha fått eit djupt kutt av sine eigne små tenner ned i tunga etter eit fall i barnehagen, og samstundes ha gryande hoste, feber og mangle all den fløymande indre energien ho til vanleg auser av i overflod.

Og som ho hadde gleda seg til flagg, hurra-hurra og å få ha på seg bunaden... vel, ho fekk vere med å heise flagget i flaggstanga. Ho bar den vesle flaggborga si og leia taktfast toget med tre-fire deltakarar som gjekk frå flaggstanga, under sklia og inn i huset igjen. Ho fekk teke på seg bunaden med alt det spennande dingeldangelet hengande rundtom. Så sovna ho på bussen på veg til byen og dei ordentlege toga der. Eg tvilar på om ho fekk høyrt noko som helst korpsmusikk i dag, då ho sov gjennom sjølv dei heftigaste trommevirvlane og tubatonane. Ho fekk også vere med å pynte maikaka, som også i år var ei fransk jordbærkake, men bæra til pynten var litt sure for såret i munnen enno. Marsipanlokket som var tiltenkt denne kaka klarte ho derimot enkelt og effektivt å dele i småbitar (det var gøy, mamma), og gjorde slik sett komposten ei teneste.

Det var ein merkeleg nasjonaldag.
Det er nok like mykje eit vonbrot for den som veit kor godt ho ville likt denne dagen om ting hadde vore annleis. Og kva veit ein vel å dømme om det? Det ein ikkje veit, har ein ikkje særleg vondt av... Og det å få vere nær saman med familien er vel trass alt det viktige, også på denne dagen, og det var eit retteleg fang-barn vi hadde i dag, koseleg som det kan vere på sin litt triste måte.

Dessutan kjem denne datoen i mai heldigvis att neste år også, og sannsynet er stort for at det vil bli ein betre dag enn denne vart. Håpar dei fleste har hatt ei fin 17. mai-feiring!

Andre bollar

Andre bollar skal det bli! Denne oppskrifta på skillingsbollar, kanelsnurrar, kanel-i-svingane, kanelknytter eller kva ein no vil kalle dei, har Liten fugl klart å hale ut av kantinedama på den vidaregåande skulen ho ein gong gjekk på. Det er difor vidaregåande skillingsbollar, og dei gir eit luftig resultat som held seg godt i frysaren til eit passeleg høve.

Vi går i gang.

Fugleungen elskar å grise med deig, og tek godt føre seg av deigmassen undervegs. Ho startar allereie med tørrgjæren i mjølet, det smakar himmelsk og grisar så fantastisk utover andlet, klede og kjøkken. Det har berre fordelar. Det får også litt ekstra futt i Liten fugl, som kan bli litt småstressa over å måtte være så rask med å få mjølet jobba inn i væska og festa til sjølve deigmassen.

Vidaregåande skillingsbollar

(veldig stor oppskrift)
200 g melange
2 l mjølk (gjerne skumma)
5,2 l kveitemjøl
4 pakkar tørrgjær
7 dl sukker
2 ts kardemomme

Smør, sukker og kanel

Lag som vanleg gjærdeig. Smelt smøret og hell i mjølka til det blir lunka og kroppsvarmt. Tørrgjær, sukker, kardemomme og ein del mjøl blandast lett i ein stor bakebolle.
Deretter slåast mjølkesmøret over, og det supplerast med så mykje mjøl som trengs for å halde deigen frå veggane i bakebollen.
Hevast til dobbel storleik, og kan med fordel slåast ned ein gong for å heve til dobbel storleik ein gong til. Deigen delast opp, kjevlast flat og bortimot kvadratisk og tynn. Så treng ein smør, sukker og mykje kanel til utbakinga, som smørast og strøast over det heile. Om ein rullar snurrane, er det ein fordel med mange svingar for mest mogleg smak. Om ein lagar knytter, faldast ytterkantane på den smurte deigen inn mot midten frå begge sider slik at deigen er eit tredobbelt lag med alt fyll inni, og det skjerast tynne strimlar som snurrast opp og knyttast saman. Begge deler er artig!
Etterheving er også viktig å ta seg tid til, det bør vere mogleg å sjå at bollane har blitt større i løpet av 40 minutt. Før steikinga penslast dei med egg (det er favorittdelen av bakinga for fugleungen, male bolle!) og strøast med hakka mandlar, andre nøtter eller ingenting.
Steikast på 220 grader til dei er gyldne på over- og undersida, om lag 10 minutt.
Bollane kan pyntast med melisglasur etter steiking og avkjøling.

Synest du oppskrifta høyrest stor ut? Det er ho. Gigantisk. Men då er frysaren full for ei stund. Elles går det til dømes an å dele på 4, og få ei handterleg mengde med arbeid. Det går nesten an å drukne i bollar på eit kjøkken dersom ein lagar heile oppskrifta.

Du fugl
(Rolf Jacobsen)

Du fugl i meg
- jeg kjenner vingen din.
Jeg kjenner nebbet hakke hakke
Mot sprinklene i brystet mitt. Jeg vet
du er en fange her.
Men vent
en liten stund.
Bare en liten stund,
så er du fri,
du fugl i meg. 

Dette diktet tyder noko heilt anna for meg i dag enn det truleg har gjort for Rolf Jacobsen. Eg tenkjer på sparking og vengeslag frå ein liten fugl som held meg vaken i tidlege morgonar, ei utolmodig glede, stadig trening av musklar i ein liten kropp inni min.

Det er altså tid for nye bollar i omnen.

Fjør på kvist med bod om vår

Det spirar og gror når berre bjørka får litt varme. Fastelavnsriset har blitt finare enn nokon sinne etter å ha stått inne ei stund, og heldigvis er ingen her i reiret allergiske.Denne bjørkhaugen vi bur på, hadde vore ein trist stad for nokon med pollenallergi...

Det var mange kvistar som gjennom vinterstormane hadde blåse ned frå trea utanfor, og difor vart det raskt knytta saman eit lite pyntereir. Fugleungen synest det er stas å kunne finne kvistar til liten fugl, som så kan brukast til reirbygging.

"Evnen til å bygge reir er programmert i genene til hver enkelt fugl og er derfor felles for alle individer av samme art. Noen arter bygger ikke reir i det hele tatt, f.eks. falker og ugler, andre rasker sammen noen pinner, mens noen bygger rene mesterverk. Unge fugler kan bygge et mer sjuskete reir enn eldre, erfarne fugler, og det tyder på at de finere detaljene først må læres ved å prøve seg frem eller kanskje ved å iaktta erfarne artsfeller.  "

Frå artikkelen "Hvordan vet fuglene hvordan de skal bygge reir?", National Geografic Norge.

Moro med slike fjører - dei kan ein puste oppover i lufta, og dei kitlar så artig mot andletet og halsen! Også kan dei fordelast utover heile stova med berre eit lite rist på posen dei ligg i.

Knute på vimpelen

 

Vi har ei flaggstang utanfor reiret vårt her i skogen. Det er koseleg å kunne feire små og store hendingar med eit synleg symbol på glede, sorg eller berre praktisk nok sjå kva retning vinden har i dag.

Flaggstanga var likevel eit sørgeleg syn då vi flytta inn, nesten utan maling og med ein tydeleg knekk eit stykke oppe etter at den øvste delen av stålstanga som dei seier deisa ned på huset (!) ein gong det var mykje vind. Dei som budde her før, hadde ikkje flagga på maidagane ein gong, kanskje fordi dei var redde vinden skulle løfte avgarde stanga ein gong til.

Vi tok flaggingsoppgåva alvorleg. Det gamle, slitte og falma flagget (dei gamle bebuarane hadde tydelegvis brukt det på eit tidspunkt) vart forskriftsmessig spretta opp etter saumane og kasta som separate fargefirkantar. Nytt, svært flagg vart innkjøpt. Det var presis flaggheising, feiring av lokale og royale fødselsdagar. Vi syntest nesten det var litt få flaggdagar. Dessutan fekk vi som kompensasjon ein vimpel i innflyttingspresang, ein ekstra lang vimpel som leika i vinden høgt der oppe heilt uavhengig av flaggdagar.

Dessverre var sjølve stanga framleis sliten. Heldig er den som har gode hjelparar, og hjelpa kom gjennom besøk av svigerforeldra, som brukte ferien sin på å senke, øydelegge, rustbanke, pusse og måle flaggstonga, kjøpe inn ny pyntekule på toppen, samt reparere den knekte delen som skulle halde stanga bein og fast i skøyten og forhindre vidare neddeising i hustaket.
Slik vart flaggstanga kvit og bein, sjølv om det krevde sine kilo daudvekt å få vippa ho opp att frå horisontalen, eg hadde vondt i ribbeina lenge etterpå...

Men etter kvart, medan ingen ser på, så skjer det. Som regel om kvelden eller medan vi ikkje er heime. Det skjer gong etter gong. Det blir knytta knutar på vimpelen. Stramme knutar. Doble og triple knutar. Nokre gonger opp til seks knutar samstundes.

Kven er det som gjer slikt? Fugleungen? Naboguten?  Pensjonistar i nabolaget som ikkje har anna å gjere? Nokon av oss som går i søvne?

Vi knytter opp kvar knute straks vi merkar han, står gjerne ute og knotar med dette, og riv med tennene i det glatte blå stoffet (flaggreglane nemner ikkje det å bite i vimplar og flagg). Iskalde fingrar i vinden er ikkje er brukbare til noko så stramt som slike knutar. Knutar stramme av storm frå sør. For det er berre vind, det er berre dei endelause vindane som har strøyma oppover til oss dei siste månadane, nesten utan stans. Det altså er den isnande vinden som knyter knutane om kvelden medan vi ikkje ser.

Ein dag, i samband med oppknytting av knutar, forsvann den eine flaggstangsnora opp i toppen av stanga, og blei der. Det er vel sikkert det første nokon lærer ein fersking med flaggstang - pass på snorene dine. Fortøy; flaggstikk, halvstikk, sikre stikk. Knutar-knutar-knutar. Fugleungepappa freista å nå opp til den tapte tampen med ein stige, men det vart for usikkert sjølv for ein klatrar utan høgdeskrekk.

Men i dag løya det litt. Svigerforeldra, flaggstangsreparatørane, tok i eit nytt tak og senka flaggstanga for å tre i snorene igjen - vips så er alt vel og vimpelen til topps som før.

Hurra!

Men det tek neppe mange stormkveldane før knutane strammar seg til på nytt...

Det som varmar i ein kald kveld

Det er innedagar for tida, med kalde vindar som aldri ser til å roe seg. 

I veslefuglen og Davy Jones sin voggesong, som stadig får nye vers, syngast følgjande: 

Trea stormar hit og dit, 

ugla seier: For eit slit!

Ho sit heller der og ser, 

og tutar litt, og ler.

Det har falle store tre i skogen, og desse kan nyttast til noko. Grantrea har blitt til ei hytte og fleire benkar, ein ekornvilla og kjem til å bli til halvgod granved seinare. Men no er det tidlegare tiders hardt arbeid vi haustar varme av, og fyrar på fjellbjørk hogge medan veslefuglen var ein liten løyndom inst i liten fugl sitt indre. Veden har no tørka godt og er klar for å varme oss for andre gong.

Det brenn i omnen i stova, og maske for maske nærmar det seg ein ny babygenser. Det er mange som kunne ha bruk for ein slik den kommande tida, så ein får berre freiste å halde maskene. Lettare sagt enn gjort, når fugleungen likar å låne strikketøyet og ommøblere litt på pinnane. 

Favoritt-babyjakka eg har strikka mange gonger, er etter eit gratis mønster som ligg på leinemerino.no. Dei lagar også fin ull, men stort sett har det blitt strikka av anna ull som passar pinne 3. Som så mange andre ullkle tøyer og strekk dei seg etter den som er inni, og difor kan ein bruke jakkene lenge. Den grøne jakka på biletet, strikka i storleik 3-6 månader, brukte veslefuglen frå første veke og nesten eit år, utruleg nok. Men slik elastisitetsutviding gjeld nok berre for første brukar, så då er det ein grunn til å finne pinnane fatt igjen! Det er eit morosamt mønster som ser meir avansert ut enn det eigentleg er, men det gjer jo ingenting. 

Under laginga av desse jakkene, skjønte eg at det er skilnad på knapping på jakker til jenter og gutar; Jentene har visstnok knappane på hjartesida. Alt ein kan lære...!

Sokkane, med oppskrift frå dei samme sidene, var dei beste veslefuglen hadde då ho var lita, og slike oppskrifter må ein merke seg. Det var faktisk nokon som heldt seg på den vesle, sparkande foten. Dei er supre til å bruke opp litt restegarn, og har også blitt strikka i Babyull og liknande med fint resultat.

Å, varme kveldar inne. Nevra som tennest og knitrar så det varmar både kroppen og sinnet, og er eit skodespel ein berre kan sjå på utan å forvente anna enn den same handlinga av dansande logar og varme tonar.

Påskemord - Alle mine duer

No er det tid for mord!

Ikkje plag deg sjølv med å lese denne historia dersom du er ei sart sjel eller ein inderleg dyreven... Ver med dette advart mot ei opprivande forteljing.

Dette er ei forteljing om noko som hende for så lang tid sidan at fugleungen ikkje enno var fødd.
Det var ein kald marsdag, og dagen hadde faktisk namnet palmesøndag. Lufta låg og vippa mellom frost og mildvêr, og i dette mellomrommet vibrerte det noko illevarslande.

Ei lita duefrøken sat stilt og urørleg på mønet av eit hus, i ei gate med mange andre hus. Det var like mellom to måltid. Ho kurra med søvn i stemmen mot høgre og mot venstre, vinteren var ikkje hennar beste tid. Sommaren, derimot, med alle glade og gavmilde brødsmulekastarar, sjå, det var noko å tenke framover mot. Men så mykje lenger enn det, kom ho aldri. Brått kasta nokon seg over ho bakfrå, det var som å få ei klo i nakken, og det var vel faktisk det som også hendte. Verda vart vrengd ut og inn i eit fall frå mønet og ned til nysnøen på bakken. Her tomla dei vidare, den stygge, sterke som hadde kasta seg over henne, og ho, som kjende seg som ei due av stein, tung og stilleståande og lamslått. Men ho, stolt og sterk, kunne ikkje la seg lamslå slik! Ho måtte kjempe, kjempe! Bite frå seg med det butte nebbet sitt, og klore med dei lubne dueføtene sine, ho kjende det vekse inni seg - ikkje gje deg no, ikkje gje deg no! Ho såg mellom fykande fjør det blikket - det gule, skarpe og inderleg vondsinna blikket til sin eigen mordar.

Han var på leit, han var svolten. Vinteren var hard, og med all denne snøen vart ting vanskelegare. Dei han leita etter, trakk seg nærare Den Store Fienden og let seg nære av dei. Det var for risikabelt å komme for nær Dei Store. Men så måtte han. Han glei stilt og høgt over gatene, speida og freista å ikkje kaste for mykje skugge i dagslyset. Så såg han henne, sittande på det gråsvarte taket, litt lubben, grå, med hovudet på skakke, heilt uvitande om kva som venta henne. "For ei dum høne," tenkte han medan han sikta henne inn, "-du har ingen sjanse." Han kraup saman gjennom lufta og glei som ei lydlaus geværkule mot målet på mønet.
Ho gjorde motstand, meir enn han hadde forventa. Ho var stor, og han vart overraska over styrken i den runde kroppen. Ho måtte ikkje sleppe unna, det hadde skjedd før! Men ingen fuglar flyg avgarde utan venger - og der ! var det bestialske grepet teke. No sto ho vengeklipt og hjelpelaus i snøen medan blodet farga dødsleiet hennar. Snart sank ho saman i klørne hans medan ho stirra han hjelpelaust inn i augene.

Det var midt på dagen, det var tid for å lage til middagen. Eg stod i vindauget i leiligheiten og kikka ut på snøen. Kva var det? Det der midt på plenen? Eit eller anna rovdyr har landa på plenen, og åh, han har teke noko, det rører seg! Det ligg fjør over det heile, rovfuglen dreg av byttet sitt fjør, og uh, der bit han av vengene, ho rører seg framleis medan blodet brer seg utover snøen i raude flekkar. Mordaren stakk av med liket, berre fjør og blodspor låg att. Heldigvis hadde eg, som eit av få vitne til dette, biletprov i form av multiple dårlege fotografi teke gjennom syrinbusk, gjennom uvaska vindaugsglas, eller med zoom på maks fordi den mistenkte hadde flytta liket lengre bort.

Sanninga må ut! Saka må oppklarast! Mange spørsmål dukkar opp. Kven var eigentleg offeret? Var dei gamle kjenningar, eller var dette eit tilfeldig overfall? Kva med mordaren, er dette hans første ugjerning, eller har vi å gjere med ein seriemordar?

Offeret: Eg var lenge overtydd om at det var ei sjor som hadde bøtt med livet på plenen, men gjennomgang av biletprov viste meir grå enn svart fjørfarge, og ein skimtar ein lubben, gul duefot på eit av bileta. Sjoreteorien vart forkasta, igrunnen litt irriterande, ettersom eg liker duer mykje betre enn sjor.
Mordaren: Gjennom intensiv internettsøking er mordaren identifisert som ein spurvehauk, ein notorisk mordar som kan snike seg inn på freistande bytte sjølv midt i byar vinterstid. Det er heller mogleiken enn svolten som driv han til å freiste seg på store fuglar som duer, spurvar er meir hans storleik. Så ein må rekne offeret som eit tilfeldig bytte på feil stad til feil tid, og mordaren som ein skugge i fugleverda vi må leve med å frykte.

Mordaren er framleis på frifot!

Hauk og due

Ein gammal leik som er fin å bruke for oppvarming og uteleik, er hauk og due-leiken. Vi leika den på barneskulen, minnast eg. Det er heldigvis mindre dramatisk enn historia over.

Slik hender det heile:
Ein deltakar er i starten hauk, ein er duemor. Resten er dueungar. På ei side av området står duemor åleine, hauken står midt på plassen, dueungane står på motsett side av duemor.
Mor roper: Alle mine duer, kom hit!
Dueungane svarar: Nei, vi tør ikkje, hauken tek oss!
Duemor ropar: Kom likevel!
Dueungane spring over til mora, og prøvar å unngå å bli fanga. Hauken freistar å ta på så mange som mogleg. Dei som blir tatt på er fanga, blir haukar i neste runde, og skal fange sine tidlegare søsken.