Det har vore ein bryllupssommar, og det gir ei varm glede å tenke på at nokon vil gifte seg og vil samle vener og familie til ein eineståande bryllupsfest. Desse bordkorta vart laga til eit bryllup med roser som tema - då eit venepar skulle gifte seg, melde ein liten fugl seg raskt frivillig for bordkortoppdrag!
Bordkorta skulle vere i ein litt gamalrosa tone og romantisk stil. Borda var pynta med enkelt oppsette roser og tynne, høge lys, elles enkel pynt med kvite skjel på ein løpar av transparent, gyldent stoff. Bordkorta vart ein liten ikkje heilt bretta konvolutt med ei gåve til kvar gjest, samt drikkebongar. Det kunne vore så mange slags gåver inni der, men her vart det ein sjokoladebit. Eit anna framlegg kunne vore ein liten pose med sommarblomefrø som gjestane kunne planta heime og hugsa bryllupet med, eit lite såpestykke, eit drops - kva som helst!
"Konvolutten" vart laga av eit stykke akvarellpapir av tjukk kvalitet, med mål 10x10 cm. I tre av hjørna vart det laga eit lite hol med spissen av ein kniv, og dei to motgåande hjørna vart samla først. Så vart det siste hjørnet med hol bretta over, slik at hola låg over kvarandre, og ein splittbinders kunne treast gjennom. For å gjere innbrettinga meir kontrollert, var det greit å streke med noko spisst tvers over hjørnet 3,5 cm opp frå spissen, sjå den innteikna linja på biletet.
Kantane på konvolutten vart ikkje bretta heilt, så den fekk ei tredimensjonal og avrunda form. Sjølve formålet med bordkortet, namnet, vart skrive på eit transparent ark, med ein kvit distanseteip som bakgrunn, og limt på eit rosa stykke papir, som igjen vart limt på konvolutten. I den ubretta spissen vart det limt på ei papirrose med ein silkebandsbit som pynt. Bordkorta låg på kuverttallerkenen, men kunne også ha stått støtta opp mot ein ståande serviett. Det vart eit romantisk uttrykk, artig å prøve ein annan stil!
Det har vore andre bryllup før. Det er to år sidan fuglebryllupet allereie, ein heil fugleunge sidan! Det var eit bryllup med sjøprøyt i sløret, så då måtte bordet pyntast med maritime detaljar i ei gammal sjøbu. Det måtte då bli tauverk, steinar og glaspynt. Kjærleiksknuten er, slik nokon seier, visstnok ein gammal måte å spørje jenta i ei av hamnene om ho ville gifte seg med sjømannen. Han trong ikkje skrive dei uvande orda, dei store nevane slo berre eit knop, to knutar som mest dansar med kvarandre, men som ikkje stod heilt saman som ein fast knute. Og om ho svara ja, ja, ho ville gifte seg med han, då stramma ho knuten og sende han attende.
Kjærleiksknop var slått rundt innbydinga, og låg langs langbordet, saman med rullesteinar og skjel langs midten av bordet, og kubbelys i staden for høge lys i stakar. Det var kvite pionar, søte margerittar og ridderspore i den mest fantastiske blåfargen ein kan tenke seg, som sjølve havet på ein verkeleg sommardag ved kysten...
Bordkorta var ein flaskepost til kvar gjest. Det var ei lita glassflaske med ein samanrulla gråpapirbit med sjølve flaskeposten, med eit dobbelt halvstikk hyssing rundt, kopla til namnelappen for å kunne fiske ut brevet. Namnelappen var tre lag papir i lyse tonar med ulik struktur og med litt avstandsteip mellom for å gjere det meir spennande. Sjølvsagt måtte det vere eit vokssegl på, med eit lite hjarte. Einaste ulempen med desse bordkorta, var at alle vart sittande og lese ei lita stund (då dei først skjøna at det var ei melding i flaskeposten...)
