Solsikkene blømde i hagen då fuglefamilien kom attende til reiret. Det var ein heimkomst etter ein god og lang ferie på rundreise i landet, og at det hadde gått noko tid, var tydeleg på hagen. På ein måte var det godt å sjå at det som blir gjort i hagen til vanleg, faktisk gjer ein skilnad. Og endå var det ein dårleg sommar med lite varme, iallefall medan ferien varte.
Etter kvart kom heldigvis solsikkene med sine solgule andlet og lyste opp heile sommaren for oss. Det vart nok ikkje verdas høgaste, og dessutan hadde dei lagt sine tunge hovud nedover mot bakken, slitne og frostige etter den kalde sommaren. Det vart ikkje spesifisert i regelementet om oppbinding av solsikkene var lov eller ikkje, men det er klart at meir langsamtveksande solsikker med stabile innlandstilhøve vil få sterkare stenglar og rakare ryggar enn desse. Vi fuglane her oppe ventar på tilbakemelding frå andre deltakarar i solsikkekonkurransen.
Solsikkene er, uansett høgde, fine blomar, og fugleungen elskar å bli løfta opp for å lukte på dei høgt der oppe.
Sååå store!
Heile sommaren har det flaksa fivrel rundt her i reiret, men dei let seg vanskeleg fange med kameraet. Denne viltre sommarfuglen sat såvidt stilt lenge nok for å fotografere. Fivrel, solsikker og august høyrer på ein merkelg måte saman...
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar