Der ingen skulle tru at noko kunne vekse fram

Vi er omringa av gravemaskiner her i reiret, men no tek det snart slutt. Trur vi nok ein gong. Det er omfattande planar for bygging kring oss, også i vår eigen heim, så det blir mange sår i naturen kring oss, sår det tek lang tid å lækje. 

Difor er der så gledeleg å sjå eit uventa syn, ei solsikke som strekk seg opp frå grus og gjennom ei trapp i eit stillas, naturen slår attende! Det er kanskje ei von om at det kjem betre tider igjen.

Fuglekikking i bakhagen

Bakhagen er den nye bestestaden ved reiret, og ettersom gravemasiner i stadig større grad inntek den andre sida av huset, får vi fokusere mot skogen. Det er jo eigentleg den beste plassen, det...

Fugleungen er nyfiken på alt, og er gjerne med på fuglekikking og gøymsle ein søndag formiddag! Det vart berre ein liten kjøttmeis i dag. Spettmeisane, blåmeisane, nøtteskrika og dei tre ekorna lot seg ikkje lure av at vi gøymde oss, men vi kan halde auge med dei frå baderomsglaset, det er god utsikt frå stellebordet. Vi har sett ekornvenene våre grave ned nøtter rundtom i mosen, på mange ulike stadar. Tru om dei finn alle att? Og dersom dei ikkje gjer det, korleis ser ein peanøttplante ut?

Grindvevsband til bunad

Eit stort prosjekt er i gang! Haustkveldane skal frå no fyllast med veving i tillegg til alt det som høyrer spedbarnstida til for fugleminsten. Når han er plassert i vogga, slenger liten fugl seg på golvet og spenner seg fast i eit intrikat system av trepinnar, renningstrådar og innslagslin. Det tek nesten ein mønskterrapport før beina sovnar, og tre før ryggen krever ein pause. Så ti centimeter er om lag maksimal lengde veving per dag. Ikkje rart handvovne bunadsband er dyre, om ein skal kjøpe dei!

Desse grindvev-banda er til ein liten Sunnfjordbunad som etter planen skal bli ein familiebunad som skal gå på omgang i slekta etter kvart som det (venteleg) kjem fleire jenter etter kvart. Mange medlemmer av familien gjer litt kvar, og det kjem til å bli veldig fint! Den som skal lagast no, kjem til å bli enno meir ordentleg lik bunadane til vaksne, enn denne på bilete frå maitid i år.

Men grindvevingsbiten er med tynne trådar, og det er berre å veve på, kvart innslag tek oss nærare dei om lag sju meterane med band som skal vere sydd fast i kantane rundtom på bunaden og det breiare grindvovne fangbandet som er kanskje halvannan meter.

I dag rundast den første meteren med (brukbart) band, det er lenger enn lengda på Fugleungen for tida, så det passar bra. Slik som ho har vakse etter å ha blitt storesøster, må det verkeleg vevast på!

Samstundes kan ikkje alle ting målast i meter. Det er morosamt å lage noko som er brukbart og ordentleg og kanskje vil bli brukt i lang tid framover, det inspirerar til å gjere arbeidet ordentleg. Gleda over handtverket målast verken i meter eller kroner, og kan heller ikkje heilt skjønast av nokon som ikkje set pris på handlaga arbeid.