Stakkars fugleungen.
Jaudå, ho fekk ete is i dag. Det var omtrent det einaste ho klarte å ete, etter å ha fått eit djupt kutt av sine eigne små tenner ned i tunga etter eit fall i barnehagen, og samstundes ha gryande hoste, feber og mangle all den fløymande indre energien ho til vanleg auser av i overflod.
Og som ho hadde gleda seg til flagg, hurra-hurra og å få ha på seg bunaden... vel, ho fekk vere med å heise flagget i flaggstanga. Ho bar den vesle flaggborga si og leia taktfast toget med tre-fire deltakarar som gjekk frå flaggstanga, under sklia og inn i huset igjen. Ho fekk teke på seg bunaden med alt det spennande dingeldangelet hengande rundtom. Så sovna ho på bussen på veg til byen og dei ordentlege toga der. Eg tvilar på om ho fekk høyrt noko som helst korpsmusikk i dag, då ho sov gjennom sjølv dei heftigaste trommevirvlane og tubatonane. Ho fekk også vere med å pynte maikaka, som også i år var ei
fransk jordbærkake, men bæra til pynten var litt sure for såret i munnen enno. Marsipanlokket som var tiltenkt denne kaka klarte ho derimot enkelt og effektivt å dele i småbitar (det var gøy, mamma), og gjorde slik sett komposten ei teneste.
Det var ein merkeleg nasjonaldag.
Det er nok like mykje eit vonbrot for den som veit kor godt ho ville likt denne dagen om ting hadde vore annleis. Og kva veit ein vel å dømme om det? Det ein ikkje veit, har ein ikkje særleg vondt av... Og det å få vere nær saman med familien er vel trass alt det viktige, også på denne dagen, og det var eit retteleg fang-barn vi hadde i dag, koseleg som det kan vere på sin litt triste måte.
Dessutan kjem denne datoen i mai heldigvis att neste år også, og sannsynet er stort for at det vil bli ein betre dag enn denne vart. Håpar dei fleste har hatt ei fin 17. mai-feiring!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar