Bukseseleguten

Fekk eg ein gut ein gong, skulle han iallefall ha bukseseler. Og eit gamalt namn. Og sånn hatt som farfar med det gamle namnet hadde. No manglar vi faktisk berre hatten...

Eg laga bukseseler som skulle vere til jul, no er det ei stund sidan, men dei er iallefall klare til mai. Vi får sjå om introduksjonen av fast føde har ført til at bunadsbuksene treng bukseselar i år...

Det er faktisk ikkje vanskeleg å lage bukseselar sjølv. Det er heller ikkje dyrt å kjøpe dei, men artig med noko som ein kan lage sjølv...

Eg har brukt vottestrikk som klipsast fast mellom vottane og ermet på dressen, og sydd dei fast til ein tjukk, flat strikk. Det er i denne andre-versjonen av bukseselane mine to strikkar som møtest på ryggen, og dei kan gli i alle retningar for at dette skal bli ekstra fleksibelt. Med kraftig strikk er det neppe nødvendig, men iallefall artig å få til...

Bukseselar: Enkel arbeidsteikning

Det er altså ein binders-liknande metallsnurr midt bak på ryggen, der to strikkar møtest og går frå kvarandre igjen. Strikkane bak er sydd saman i endane med votteklips, strikkane framme er det mogleg å gli opp og ned etter storleik, så der er det også ein "binders". Dei strikk-endane framme som er ekstra, festast med ein liten trykknapp på seg sjølv som flyttast etter behov. Alle stygge skøyter er dekka av ein dobbel skinnlapp, som er sydd saman rundt alle kantar, bortsett frå den kanten det skal gli ut gjennom. Skinnlappen over skøyten bak har berre fire festepunkt, og skinnlappen er også festa i metallet. 

Alltid blid!

Dette fungerte ganske greit ved dei første prøvingane. Lengre tids forsøk med haldbarheit og toleranse for bukseselar må eg få komme attende til seinare, når dei har blitt prøvd litt meir enn dei har til no... 

Dompap om våren

No blir det meir og meir grøngras rundt huset. Det er vår! Og så bryt dompapen den stemninga med å dukke opp, julefuglen med sitt nisseraude bryst. Men det finst jo julefuglar heile året, om ein ikkje ser dei, så kan ein høyre dei. Dei pustar ut sine triste pju frå trea, men synest knapt. Dei er vel som nissane, flinkare til å gøyme seg når det er sommar. 

Det store skjor-sikra fuglehuset fungerer ganske greit. Det må fyllast skjeldan, ettersom det har ein stor indre behaldar med fuglefrø. I år har det vore solsikkefrø med skal og jordnøtter. Vi held no berre fram med matinga ei stund utover våren, det er både koseleg og fint for fuglane med ein mjukare landing inn i vår og sommar. Vi vil jo gjerne ha mange fugleungar her!

Stormfullt i år! Det har blåse godt rundt nova i vinter og vår. Men no varmar sola så godt at alt er vel! Og snart kjem kvitveisen for fullt, det gler vi oss mykje til!

Ekornvår i skogen

Ekorna er mindre redde enn nokon sinne, og eit av dei freistar å bygge reir inne i den halvnye fuglemataren som skulle vere skjæresikra med sprinklar og bur. Han freistar å legge furukvistgolv med barnåler og det heile, og det er jo litt av eit hotell når ein både har mat, ly for regn, vern for skjor og varmande vårsol. Kunne tenke meg å bu der sjølv!

Dei er så lite redde at dei let seg videofotografere også. Eg skulle berre ønske eg fekk filma då eit ekorn slest med fire skjærer, det var litt av ein kamp! Dei fuglane der kunne vi klart oss utan. Då er det betre med dei tutande duene som også i år er attende, vaggande rundt i bakhagen for å ete nedfalne solsikkefrø. Dei trivst her, dei også...

 Stadige snøfall fører oss attende til vinteren nok ein gong, men no er det meldt mange varmegrader utan nattekulde, så eg har trua på våren no!

Ikkje mykje bygg att på bygghjartekransen no, etter tre vintrar, men symbolet er like vakkert...

Påskestemning

Det snør igjen! Lukta av snø, uventa, slår mot meg når eg opnar døra til hagen om morgonen. Eg hadd nett pakka bort skisko, nederst ute i bua under fagbøker og alt vi har. Og no skulle Fugleungen så gjerne gått litt på ski igjen... Vi treng tydelegvis ikkje reise nokon stad, for å ha ei påske med egg, sol, snø og sjokolade... Og dette er ei flyttepåske. 

Vi pakkar og lesser i esker og kassar, og snart skal vi traske ned til nabohuset for å flytte inn der. Men slik småtrasking tek jammen ei stund, og hjelpe meg så mykje TING vi har! 

Kanskje litt for ofte tenkjer eg at denne må eg spare på, den kjem nok til nytte ein dag. Ofte gjer den jo det, men i mellomtida ligg den jo der, i vegen, og rotar. Heldigvis er litt rot eit teikn på ein aktiv hjerne, og det har vi i det minste fleire av her i reiret. Nett difor er det som det er! 

Gledelege vårdagar ønskast alle, det er von i nytina jord!