Gjett kva vi fann under snøen!

Det er for tida umogleg å starte dagen utan ein kopp kaffi. Koffeinavhengige fuglar treng ein slik skvett før dagen blir for gammal om alt skal gå godt.
Aeropressa er det mest miljøvenlege alternativet til kaffimaskin, og det blir super kaffi og kompost av alt avfallet. Eg leitte nettet rundt for å finne ein slik ein før jul, og til slutt viste det seg at dette enkle utstyret fanst i ein butikk i heimbyen - kven skulle trudd det! Ein skal verkeleg ikkje sjå over havet etter kaffimaskiner. Men eg var like overraska som om dei hadde opna ei falaffelsjappe i byen i vest...

Aeropress er genialt enkelt og svært smakfullt

Blomane på biletet har halde seg rekordlenge. Det er ikkje alltid roser står fine i fjorten dagar, det er vel heller unntaket. Og så mykje hard medfart som desse blomane har fått av fugleungen som luktar på blomane med stor intensitet og heile munnen open, er det snodig at dei framleis er så fine. Men det er pedagogisk strålande for oss, så det vesle nøstet vårt kan lære seg eit nytt ord og ei ny lukt...


Men det var verken blomar eller kaffipresser vi fann under snøen ute på plassen i dag.

Det var fugleungen sin sokk! Det har utvikla seg til heller vanen enn unntaket at det berre er ein sokk å finne, eller fire ulike, når ein skal på med kleda om morgonen. Og det må innrømmast at denne sokken ikkje spesifikt har vore sakna, dess større var overraskinga då den smelta fram i dag... Spiralsokkar er fine, dei passar så lenge og kan slitast på alle sider. Dei toler også å ligge nedgravd i snøen i fleire veker.

Spiralsokkar til baby
Denne er strikka i kvit ull, pinne 4.
Opplegg på 32 masker, og 1 cm vrangbord annankvar rett og vrang.
Deretter spiralmønster med to rette og to vrange heile vegen rundt i to runder. Mønsteret forskyvast ei maske mot venstre etter at det er strikka to rundar, altså startar med ein vrang, to rette, to vrange og så bortetter heile runden. Det er i grunnen veldig lett når ein kjem i gang.
Desse sokkane er strikka 12 cm før det fellast til ei tå. Det er passe for 6-12 månader, men kan sikkert brukast lenger også. Dersom du endrar på oppskrifta, hugs å lage dei vide nok, det skal vere god plass til hælen.





Det er ei uro i meg, det er noko på veg, noko yrande lysegrønt noko - kan det vere våren som kjem snikande? Dette må følgjast vidare!

På posten med pulk

Nokre dagar er det berre skispor som går ut frå huset i skogkanten, nye spor i ny snø frå det nye huset til nye skiløyper.
Fugleungen søv så veldig godt baki pulken, der ho voggast mjukt pakka i skinn og dun som om ho framleis var eit lite egg. Ho søv kanskje heilt til pulken stoppar igjen utanfor husdøra, timar etter at ho sovna. Det er som å vere på ein båt som slær mot bratte småbølgjetoppar eller glir glatt gjennom smul sjø, og dette dyssar fugleungen til lett å sovne om ho skulle vakne og glipe litt med augene på turen.

Liten fugl og fugleungen har på trilleturane sine lagt merke til at det er laga skiløype heilt ned til butikken og litt lenger, for folk som bur i Trøndelag er ofte interesserte i å gå mykje på ski. Og då det ein dag var fint skiføre, strålande sol OG ein pakke å hente på posten, slo dei tre vinterdorske fluger i ein smekk, og reiste på postkontoret med pulk. Det gjekk veldig fint og fort nedover gangstiane, litt tråare i tunnellen under den store vegen, og med grimaser over den skrapa og strødde parkeringsplassen, men det gjekk trass alt! Og med pakke ombord vart småfuglane så glade at dei tok ein liten runde i skiløypa også, og der var føret utmerka.
Men så kjem gjerne brøytebil og strøbil og øydelegg skiføret for oss og gir gåføre for alle andre. Då er det attende til rulling ned til posten igjen. Det er då heldigvis andre gleder å finne, til dømes i solveggen heime. Der er det lunt og godt på reinsskinn med fruktmospause og snøstudering. Det må jo sakte jobbast mot den dagen langt der framme då heile fuglefamilien skal sove på reinsskinn i snøhole om nokre år... Alle små steg i riktig retning...

Posted with Blogsy

Folk oppfører seg pent under martnan

Avisa "Arbeidets rett" fortel om rolege martnasdagar og -netter på Røros i år, og dette gjalt forsåvidt også for fuglefamilien vår på tur. Men det er ikkje like avslappande morgonar når fugleungen vil starte dagen klokka halv sju, og resten av huset helst ikkje vil vekkast før ti. Då kan ein satse på intensiv lågtlesing av favorittbøker, stille leik med gardinsnor og dei minst lydskapande leikane, diktkviskring og grimaser, eller rett og slett stikke ut i sola. Så liten fugl og fugleungen fekk god tid til å trave gatelangs i snøen, sjå på hestane i stallen, studere utpakking av salsboder, snakke med folk som enno ikkje hadde lagt seg, handle før alle andre og drikke kaffi og ete fruktmos på eit reinsskinn i ein tom lavvo langs vegen.

http://www.sorvestreiser.no/upload/images/vinterv%C3%A5r2012/R%C3%B8rosmartnan.jpg

Det er stemninga vi reiser til Røros for å nære oss på. Det er dei vakre, fargerike trehusa i dei smale gatene, det digre, spesielle kyrkjespiret på Bergstadens Ziir som er synleg frå mest alle stader, blondegardiner og velstelte laftahus, snø og frostrøyk, hestesledar med bjøllevarsel, sparkutleige på hotella. Men det er dansen som er det viktigaste, og fugleungen fekk vere med og svinge seg på golvet under middagsdansen i Sangerhuset. Hadde det ikkje vore for han der høge fugleungepappa som stadig sperra utsikta, hadde det vore perfekt. Ein bæresele med blåbærungemønster var perfekt på det trange dansegolvet, då fekk ho vere med på ekte Rørospols...
I tillegg inntok ho rolla som pausefisk då musikken stansa og ho fekk krabbe rundt på eit digert golv fullt av skolisser å knytte opp!

Kø.u

NØKÆ!,,øU b. Plp.mnii øp. " bø øk ki@p. @@ i ipoppopjj.h,P l

å
I ein alder av knapt ti månader, er fugleungen allereie interessert i nettbrett, applikasjonar og blogging. Det er ho som har skrive overskrift og ingress her, og språket liknar forsåvidt korleis ho snakkar for tida :) kanskje det er nokon andre der ute som forstår?

A

Brått fann vi ut at det var flaggdag i dag, hurra for Kongen, fedrelandet og tradisjonane. Vi har kjøpt eit hus med flaggstang, og endeleg fekk vi opp det der flagget før det er for seint.

Vi feirar også med å reise til Røros og danse litt pols, kanskje med vesle fugleungen hengande i bæresjal på magen? Men første gong litle fugl og fugleungen dansa vals i stova, då tok ungen til å hylgrine, så utfallet er ikkje gitt... Men no dansar ho ofte sjølv i leikegrinda når det blir spelt ein fin song med god rytme på radioen. Spennande, framhald følgjer...

Posted with Blogsy

Betaling for eit veddemål frå fordums tid

Liten fugl fekk ein gong ein strikkepinnepose av eit fivrel som var så fint, det er perfekt stort og held godt på pinnane. Det er så enkelt og vakkert, stødig og stripete, og det har vore med på mang ein tur.

Brått ein dag dukka det opp ei trong for den vesle fuglen å gje bort eit strikkepinnepose sjølv. Det var nemleg slik at ho hadde tapt eit veddemål inngått for så lang tid sidan at det nesten var heilt gløymt. Men då den vesle fuglen hadde quilta si første veske, gjekk det brått opp for henne at ein gong langt der bak i fortida, hadde ho lova seg sjølv og si trugne venninne å aldri ta til med quilting. Det var om lag på den tida liten fugl hadde mareritt om å få quilta sykkelsete i romantisk blomsterstoff i fødselsdagsgåve, og det var ei heilt anna tid enn no. (No er det nesten slik at det kunne vore fint å ha eit sykkelsete i tøft retro-blomemønster, men det er kanskje ei anna soge...)

Så då den første veska var ferdig, kom skuldkjensla fløymande, innrømme eit gløymt veddemål, eller teie stilt om dette. Ærlegheit vann, og ein liten fugl innrømde å ha starta med det ho svor ho aldri skulle, bli stoffavhengig. Og motparten, gamle ørn, ønska seg ein quilta strikkepinnepose, i tillegg til "kva var det eg sa"-lukka, som veddemålsvederlag. Slik gjekk det, stoff vart innkjøpt, lappar skorne og sydd og broderi nesta med motsette stilkesting/attersting (såkalla stitchory). 

Modellen frå fivrelproduksjonen vart lagt til grunn for storleik og funksjon, men elles var det rimeleg fritt komponert lapperi i bomull og silkerestar. Spesielt stolt er det grunn for å vere for at all silken frå sittesekken no er oppbrukt, og det brune sengetrekket med sandfarga prikkar er nesten borte - det fine med lappeteknikk er å få bruke småstykkene ein har igjen, men det ikkje fullt så fine er at det alltid blir kjøpt inn fleire stoff å lage fleire restar av - det er ein rullande snøball av aktivitetar og ønske om å ha meir tid til å kunne sy... men det er førebels ikkje planlagt fleire quiltearbeid i reiret, enn så lenge. Det er no nok anna å ta seg til!

Til gammal ørn frå liten fugl

Mjelkekaker

Fugleungen skal etter oppmoding frå streng helsesøster enno ikkje få mjølk utanom morsmjølk. Men helsesøster har ikkje sagt noko om mjelkekaker, så det fekk veslefuglen i dag. Det er ein tradisjon frå dei eldre fuglane i slekta, og spesielt har fuglepappa velluktande barndomsminne frå nysteikte mjelkekaker om morgonen. Og den vesle fugleungen vår gapar høgt, høgt, høgt for å få, så denne gongen får ho.

Mjelkekaker kan sjå ut som pannekaker, men smaken er annleis, og spesielt er det elastikken som skil seg ut. Vellaga mjelkekaker kan sikkert dragast to-tre centimeter lenger utan å slite... Dei smørast med mjukt meierismør og strøast med sukker, eller etast samanrulla som dei er, enkle og gode. Oppskrifta er også enkel, men må følgast veldig nøye, elles går det dårleg med steikinga. Og har du gjort alt etter oppskrifta og framleis mislukkast, så er det sikker månen eller fjærande sjø som er orsaka.

Mjelkekaker frå Hardanger
Eit egg og femti gram sukker vispast lett saman. Ein halv liter heilmjølk og ein kvartkilo kveitemjøl rørast vekselsvis inn. Ein halv kopp skumma kulturmjølk, ei kvart teskei natron og litt (eg har tolka dette som ei matskei) lettrømme blandast inn. Til slutt er det litt salt og to matskeier olje (med nøytral smak) oppi. Røra må få stå og kvile i minst ein halvtime før steiking. Å vente til neste dag går også fint.

Så er det steiking av tynne kaker på takke med middels varme, der røra fordelast tynt med undersida av sleiva i spiralrørsler utover, det er dette som er kunsten med mjelkekakene... Kakene vendast med ein fløy (flat pinne) som stikkast varsamt inn under kakene. Dei levande bileta under viser steiking av ei kake - det tek faktisk to minutt å steike ei mjølkekake, ikkje rart ein treng god musikk til. Her har eg sett på Gjermund Larsen Trio i bakgrunnen, med slåtten ArriVals, ein melodi vi er veldig glade i her i reiret...

Eg har ei flott teflontakke, der alt av utstyr sjølvsagt må vere tre (til naud plast), men teflonen sparar ein del smøring og styr. Bakdelen med takka er at den ikkje funkar på induksjon, og eg må fram med ei keramisk tilleggsplate.
Eg skulle gjerne ha vist fram ein liten stabel med mjelkekaker, men dei vart etne etter kvart av dei som tilfeldigvis hadde ærend på kjøkkenet under steikinga...

Posted with Blogsy

Reiret i skogkanten

 

Eg vil gjerne kvitre litt om reiret vårt.

Familien liten fugl kjøpte eit hus i vår, og her vil vi gjerne bu lenge. Det er ei koseleg lita stove i skogkanten, som enn så lenge ligg innhylla i lette lauvtre om sommaren og omkransa av bjørkeris med rimfrost om vinteren. I eit vers på voggesongen til Fugleungen blir det sunge:

Rogn og selje, gran og bjørk,

skogen kan ver' stor og mørk.

Mange tre er godt å ha,

for då blir lufta bra.

 

Men huset treng oppussing. Jaudå, her er plass nok til at alle fuglar får plass, til og med eit par trekkfuglar kan vi plassere, men... Det skulle vore endra litt på badet, vi skulle hatt eit vaskerom, kanskje eit soverom til, og eit hobbyrom til saum og spikking... det er skeivt og skakt overalt, såpass at ein ikkje treng klinkekuler for å sjekke helling, ein kjenner sjøgangen når ein går over golvet. Fugleungen elskar å trille ball på golvet, aldri godt å vite kvar den tek vegen! Fuglepappa gler seg til å få retta opp det skakke og laga ting etter sin eigen standard, men det blir litt av ein jobb. Vi er gode til å tenke oss det ferdige, men spesielt er liten fugl veldig flink til å leve i den skakke kvardagen her i reiret, og ikkje late seg plage av stygt listarbeid og merkelege løysingar.
Ja, vi drøymer... Hagen skulle vore velhalden og gammal med frukttre og gamle roseslag. Men slikt må vi nok plante sjølve, og verne godt frå elg og rådyr. Det blir vel neppe bugnande tulipanbed utanfor, grannane fortel om mange års vonbrot med oppetne, dyrekjøpte laukblomar. Men rutete klokkeliljer (Fritillaria) skal dei visst ikkje vere så glade i, drøvtyggarane, så vi får sjå kven som ler til sist i vår!

Vi skulle hatt grønsakshage, bærbusker bugnande til hausten, frukttre tunge av eple, plommer og pærer, vi skulle hatt vrihassel og store syrinbusker, magnolia og pionar. Og alt dette må gjerast frå botnen, her er alt gammalt utdødd av manglande stell. Det er så stort eit prosjekt at ein kan bli heilt overvelda! Det er vel ikkje anna å gjere enn å ta eit tak om gongen, og det er både glede og otte i å ta dei første skritta...

Posted with Blogsy

Vener i saumen

Det går ikkje an å gå forbi denne butikken utan å gå måpande rundt; så utruleg mange vakre stoff det finst å bruke! Og sjølvsagt er det vrient å komme seg tomhendt ut derfrå... Ein trekkfugl var på besøk her i reiret i helga, og det vart ein tur innom butikken med dei tusen bomullsstoff - og då vart dette søte blomestoffet kjøpt inn for å bli ein bordduk. Det kunne ha blitt gjort heilt, heilt enkelt med ein enkel saum i kvar kant, men det vart så mykje meir ordentleg med eit grått linstoff som kant og bakstykke rundt. Denne vart alle fuglar små dei er svært tilfredse med! Og i godt venelag går arbeidet som ein leik og snakketøyet kappspring med symaskintråden over arbeidet...

Blomsterduk med linkant

Eit anna prosjekt er handarbeidsveska. Det har vore fuglemamma mormor som har drive med lappeteknikk og samansying i familien, det har liksom aldri vore naudsynt med fleire slike i ein familie. Quiltarar er rause menneske som gjerne overstrøymer sine nære med dukar, vesker, tepper, veggbilete, dukker og diverse om ein berre slepp dei fritt til. Det var difor i mange år berre ein quiltar i fuglefamilien. Men no har saumgleda og skapartronga teke overhand og smitta nedover i generasjonane - ein kan ikkje sleppe unna lagnaden.

Den første quilteveska

Ein liten songfugl

Puffehumør

Etter å ha blitt ferdig med ein isoporkulefylt sittesekk, var det framleis kuler att. Då kasta eg meg rundt og laga ein liten puff av resten, til å få fart på gyngestolen. Det var overraskande raskt, samanlikna med det forrige prosjektet! Ei sirkelforma grunnflate, eit rektangulært stykke rundt, og snurpa saman heilt i toppen; enkelt og greit!

Posted with Blogsy

Sittesekk i vinterlys

Det er vakker vinter i skogen; knapt kuldegrader, men rikeleg snø og eit mjukt lys over himmelen. Fugleungen elskar lys, det var det første (og mest einaste) ordet hennar. "Ys", seier ho og peikar på sola, som ser ut som ei bleik lampe gjennom det tynne skydekket. Dette vart gjenteke fleire gonger på trilleturen i dag, som helst er meint å vere søvndyssande, men i dag verka svært oppkvikkande. Det var så mykje fint ys å sjå...
Fugleungen har imidlertid no slukna i andre etasje i reiret vårt. Då er det fritt fram for ein litt større fugl å lage ferdig sittesekken til vesle gullet. Forsøket med å fylle isoporkulene frå den gamle sekken til den nysydde, viste seg å gje fantastiske leikeforhold på stuegolvet - mest som eit ballrom heime hos oss sjølve! Det er jammen mange små kuler inni ein sånn sekk...

Den nye sittesekken er laga av tre putetrekk i puraste silke, det var i starten tenkt å bli brukt til ein kjole til fugleungen, men vart altså omforma til dette i staden. Man tager hvad man haver... Inni silketrekket er det eit grovt linstoff som held kulene inne og gjer det heile meir haldbart.


Og etter ein herleg, lang dupp for fugleungen, vart prosjektet endeleg ferdig! Sittesekken minner litt om vår bok-favoritt Moi, og det er spesielt gøy. Etter eit uhell med saksa, har sekken eit hol i ytterskinnet, men det er berre til interesse for små fugleungar. Det skal ikkje meir til enn ein knapp eller ein kvist i golvplankane før den vesle fingeren er frampå og undersøker.
Det blir spennande å sjå kva fugleungen syns...

Posted with Blogsy