Lys i mørkret

Det er førjulstid i skogen, fuglane er svoltne på noko godt som nøtter og juleknask, både dei inne og dei utanfor. Det tennast lys, tre i dag, i moseskåla plukka lokalt utanfor reiret her, og pynta med granbar og kongler som heller ikkje har reist langt.

Julekransen frå i fjor, som vart samanraska av ei lyslenke, noko lin som vart dyrka utandørs den sommaren og nokre lilla pinnar frå ein dekorasjon har fått sin tradisjonsplass i stova. Det er no greit å ha noko slik det "alltid har vore", sjølv om det berre har vore ei jul her i reiret for fuglefamilien sin del.
Det har truleg blitt feira jul her sidan tredvetalet av ulike familiar, og det er jo ei stund. Men no startar våre eigne tradisjonar, den vesle fuglefamilien feirar jul her til skogs i år!

Å, ein stakkar var uheldig utanfor her i dag. Dei fleste ulukkene skjer i heimen, såklart.

Bonk, sa det i vindaugsruta, og gråsisikfrøken låg der på graset og rista i kroppen. Er det kramper eller noko anna?

Fugleungepappa tok hand om henne, og gav henne optimal pleie med innandørs oppvarming. Liten fugl ikkje var heilt trygg på det heile. Andre fuglar i vårt hus? Liten fugl hadde ein gong ei skjor på soverommet, og det er ei oppleving som ikkje freistar til gjentaking. Men denne var så liten og skjønn og stakkarsleg, såg ikkje umiddelbart ut til å vere til plage.

I starten lea ikkje sisikfrøken på noko som helst, berre blinka med augene - blonk- blonk.
Så tok ho til å opne nebbet. Beina var urørlege, ho reagerte ikkje på å bli snudd eller kitla under fugleføtene.
Men hovudet vart snart bevegeleg, ho kika seg rundt, sat framleis heilt stilt i handa som heldt henne.
Kanskje vi skulle funne ei eske ho kan ligge i?

Men det ville ho no ikkje. Fuglar skal ikkje bu i pappkassar! Så ho tok til vengene etter det kvarteret ho hadde fått summa seg etter smellen i glasruta, og small inn i glasruta frå innsida, men ikkje fullt så hardt denne gongen. Desse rutene var farlege, så ho stakk beine vegen til skogs igjen så snart skyvedøra var opna og luftvegen fri.

Og fugleungen vår, som sov seg gjennom det heile... Det verka faktisk ikkje som ho trudde på historia ein gong, då den vart fortald då ho vakna...

Stillheten

legger seg som en fugleunge mellom dine hender

din eneste venn

Utdrag frå "Stillheten efterpå" av Rolf Jacobsen.