Serviettar til nyttårsfesten

Godt nyttår! 

Festen er faktisk over for slitne småfuglar allereie klokka åtte, det smell og bråkar i kvar ein verdskrok i kveld, men dei små søv, utslitne av kruttrøyk og festleg herjing. Vi vaksen er ganske utslitne også...

Litt seint ute med å gje tips om serviettbretting til nyttårsfesten, men desse er morosame til eit festleg nyårslag! 

Smellbonbon-serviettar med ein liten forrett...

Vanleg heilt utbretta serviett med litt godsaker nederst, klar for innrulling. 

Rullerullerulle.

Ny serviett med annan farge, rett frå pakken utan å faldast ut, leggast under og rullast utanpå. Mine utanpå-serviettar var ikkje heilt så store som dei inni med litt struktur-trykk, men det er truleg uviktig for resultatet.

Rull saman og knyt i begge endar med litt gåveband, krøll litt i endane. Ein napkin cracker til kvar gjest, til dømes ein på kvar tallerken! Dette er ein av dei artigaste, enklaste og raskaste måtane å brette serviettar på!

Sju slag til jul

Endeleg jul! Det luktar pinnekjøt og heimelaga pølser i heile huset, alle er nøgde og gler seg til kvelden. 

Og endeleg ferdig med dette digre julekakeprosjektet. Rykande ferske resultat frå det store slaget i julestova, er no klare. 

Våre sju slag, basert på fem kampar med to helsige taparar i kvar gruppe, er no dei som ligg att på brettet når alle slaga er ferdigspela. (Og oppskriftene ligg mellombels i ei eiga fane øvst på framsida på bloggen)

Og dei som stod sigrande att til slutt, var desse: 

Sterke pepperkaker og brune pinnar frå gruppe 1. Krumkaker frå gruppe 2. Kokosmakroner og ormebol frå gruppe 3. Berlinerkransr frå gruppe 4 og juleroser frå gruppe 5. Alle hjarte gler seg til å ete både vinnarar og taparar i denne konkurransen. Og heldigvis har matlysten på julekaker kome attende til alle her i reiret...

Gledeleg jul til alle! 

Det store julekakeslaget

No er det store julekakeslaget i gang for alvor, å finne dei sju slaga kaker som skal vere tradisjonen i vår heim. Tre av fem rundar er ferdigspela. Fem av fem familiemedlemmer liker julekaker. Ein av fem familiemedlemmer er veldig lei av julekaker allereie. Og to av fem familiemedlemmer synes dette har blitt altfor mykje baking for ei vanleg jul.
Alle oppskriftene på julekakene finn ein under den spesiallaga fana Julekakeoppskrifter øvst på sida.

Runde 1:

Sterke pepperkaker

Brune pinnar, karamellpinnar

Konfektkaker med mandlar og sjokolade

Ingen jul utan dei sterke pepperkakene, med nykverna svart pepper! Men i denne gruppa har i grunnen alle fortent ein plass blandt dei sju. Sterke pepperkaker kjem på ein klår førsteplass, men brune pinnar var overraskande godt, og er alt oppetne. Dei karamelliserast i omnen og er herleg seige og med eit lite nøttestrø. Dei er klåre favorittar til å bli heldige taparar...
Det er dårleg nytt for konfektkakene, som dessverre ikkje vart så bra som dei kan bli, det vart noko i overkant mykje smør i forhold til mjøl denne gongen, og dei flaut litt for mykje utover. Konfektkakene minner om cookies med nøtter og sjokolade, men er kanskje litt for enkle...

Gruppevinnaren er STERKE PEPPERKAKER!

Runde 2: Ikkje ferdigspela

Sandkaker

Så langt er berre sandkaker laga, og det står att både berlinerkransar og sandnøtter. Berlinerkransar har tidlegare år vore veldig gode...

Sandkaker har skålda malte mandlar og ein god, litt paideigaktig, smak. Sandkakene har den fordelen at dei kan fyllast, og sandkaker med moltekrem er jo eit sikkert dessertstikk. Sandkaker med villbringebærsyltetøy er ein syrleg kombinasjon som også er veldig godt. 

Runde 3: Ikkje ferdigspela

Smultringar

Krumkaker (trompetkaker)

Det manglar enno glaskaker i denne gruppa, og dei bør vere gode, for fugleungen elskar trompetkakene! Som sandkaker er desse veldig gode å fylle med noko, fordelsaktig noko som gir litt syrleg smak. Eit år hadde vi krumkaker med rørte blåbær i krem, det var ein strålande dessert! Krumkakeoppskrifta er god, gir tynne kaker som er så lette at ein trur ein held blonde i hendene...

Varme smultringar er også verkeleg godt i ein kald kveld, og den kveldsmaten vi åt ved bålplassen i skogen gjorde seg med varme smultringar til dessert! Det går rykte om at smultringar held seg om dei blir frosne ned, og no ligg det ring på ring i fryseboksen, i porsjonspakkar.

Gruppevinnaren er ikkje klar.

Runde 4:

Ormebol

Marengstoppar, pikekyss

Kokosmakroner

Ormebol høyrest kanskje ikkje så julete ut, men dei lever opp til namnet sitt der dei eser ut og fresar og boblar inne i steikeomnen. Det er marengs med mandlar og sjokolade. Ein del vart laga med berre mandlar, og då er heile denne runden julekaker utan mjølk. 

Marengstoppar eller pikekyss er enno enklare, dei er berre laga av eggekvite og sukker, og er enkelt godt. Det er ofte eit slags biprodukt av julekakene, fordi det gjerne trengs fleire eggeplommer enn eggekviter.

Kokosmakroner er laga av mykje det same som ormebol og pikekyss, men med kokos, sjølvsagt. Eg veit ikkje heilt om eg fekk desse til, heile konseptet med å blande inn kokos gjer meg litt vondt, og eg klarte faktisk ikkje å ete meir enn ein halv. Dei som har smakt dei, synest dei er klissete og gode. Kokosmakronar kan også bli ein heldig tapar i denne samlinga, men moglegvis med ei anna oppskrift eller litt betre hell på kjøkkenet når dei skal lagast neste gong.

Gruppevinnaren er ORMEBOL!

Runde 5: 

Kvite kakemenn

Juleroser (s-deig)

Pecankjeks med brunt sukker

Kvite kakemenn er ein klassikar frå barndommen, og er ei barnevenleg julekake som er lett å ete. Den inneheld nesten berre sukker, vatn og hornsalt. Desse kan også ha godt av å bli etne medan dei er få dagar gamle, eller frysast ned. Dei kan også målast på, noko fugleungen gjorde og skapte ei reint makaber stemning med all den raudfargen ho smurde utover nissen sin mage. Og at nabonissen fekk raudfarge på hendene og litt på skjorta gjorde ikkje situasjonen mindre makaber...

Juleroser er samansetjinga av s-deig og sprutkjeks og eit ønske om å prøve ut funksjonane på mitt tohands-instrument for kjekslaging, eit våpenliknande leiketøy som er nygamalt. Men kakene smaka og lukta herleg av sitronskal og litt sitronsaft, og var spesielt nette og søte som små blomar. Eg valde eit litt søtare namn på dei enn ormebol, og dei gjer seg godt på kakefatet. Desse vart baka med mjølkefri margarin. 

Pecankjeks kom litt ut av det blå gjennom Pintrest, og er søte kjeks med litt grovt mjøl, glasur med brunt sukker, melis, mjølk og smør, pecannøtt som dekorasjon og den siste resten av kokesjokoladen som den siste spissen. Avisbodet fekk (tradisjonen tru) ein liten kakeboks med dette som takk for innsatsen med å bringe oss avisa kvar morgon, og unngå å vekke oss når han kjem klokka fem.

Gruppevinnaren er JULEROSER!

Men for å vere heilt ærleg, no er eg veldig lei julekaker. Eg har berre tre igjen, to av dei i kjøleskapet, og eg reknar med å bli ferdig i morgon. Men då veit eg jammen ikkje om eg kjem til å ete julekaker igjen i det heile. 

Joda. Eg gjer nok det. Sjølv om den siste smultringen enno kjennast i halsen, så vil det nok freiste igjen seinare. Men berre å sjå desse bileta igjen gjer meg litt dårleg. Og i følge litteraturen kan det gå verkeleg ille med dei som bakar for mykje...

Det bor en gammel baker

på en bitte liten øy. 

Han er så lei av kaker 

og krem og syltetøy. 

Men han må sitte likevel 

og spise sine kaker selv. 

For han bor helt alene 

på en bitteliten øy. 

Når små og store båter

går dampende forbi, 

da sitter han og gråter 

i sitt varme bakeri, 

og spiser loff og fattigmann, 

for ingen kunder går i land. 

Og han er helt alene på 

på en bitte liten øy. 

Det var en gammel baker

på en bitte liten øy. 

Han åt for mange kaker 

med krem og syltetøy. 

Forleden dag så satt han død 

midt i en haug av wienerbrød. 

Og nå bor ingen baker 

på en bitte liten øy. 

(Inger Hagerup)

Sju slag til jul (førebuing til det store julekake-slaget)

Eg synest det skal vere julekaker, det høyrer liksom med når ein lagar jul heime hos seg sjølv. Heime i min barndomsheim var det mange kaker, og eg hadde mykje av gleda og etter kvart litt av ansvaret etter kvart for at det var slik. Det skal helst vere sju slag også. Men kva for sju slag? Kven gjer seg fortent til å vere dei sju faste i boksane?

Eg starta tidleg i julesesongen og tenkte litt på kva for julekaker eg tenkte meg å lage til jul.

På obligatorisk-lista:

Pepperkaker - sånn er det berre...

Kvite kakemenn - sånn er det også berre...

Krumkaker - fordi det er som blondestrikking (thin lace), men smakar mykje betre...

Konfektkaker med sjokoladebitar og nøtter - nesten som sjokoladebitkjeks

Kokosmakroner - fordi mannen har vakse opp med det

Berlinerkransar - fordi det er vanskeleg, men eg har fått det til fint før... 

Ormevepsebol - marengsvariant med ekstra godsaker innanfor den fine yta...

På kanskje-lista:

Sandkaker - som små skjell fylt av julestemning

Sandnøtter - kan brukast som spelebrikker viss ein manglar nokon

S-kjeks - lett smak av sitron (og eg har faktisk kjøpt utstyr ein gong utelukkande for å lage dette)

Serinekaker - freistande bilete i ei bok, eller kanskje heller pecankjeks

Glaskaker - med morosamt vindauge av smelta knust drops...

Brune pinnar - karamellpinnar som smeltar i munnen...

Smultringar - så gode, men så lite haldbare...

På er det lov å kalle det for julekaker-lista:

Risbollar

Pikekyss

Dette er starten på fleire innlegg om slaget om julekakene. Det er slaget om juletradisjonen, om heider, ære og ein fast plass i boksen. Dette er alvor.
14 oppskrifter skal bli til sju! (Risbollar blir elegant omforma til ein del av konfekt-avdelingen, som ikkje er eit kakeslag). Ein må tenke på komposisjonen av kakefatet med ulike smakar, ulike former, ulik framgongsmåte. Det skal vere variasjon og noko for alle å finne på kakefatet.

Reglane blir som følger. Kakene delast inn i grupper på tre. Den beste i kvar gruppe går vidare rett i boksen. Den andre kjem med i eit kvalifiseringheat, og den siste ryk rett ut (neidå, skal jo etast, sjølvsagt, i fuglefamilien har det aldri vore noko problem med at ein må kaste julekaker).

Det blir difor slik:
1. juleslag: Pepperkaker, brune pinnar, konfektkaker.
2. juleslag: Berlinerkransar, sandkaker, sandnøtter.
3. juleslag: Smultringar, krumkaker, glaskaker
4. juleslag: Ormevepsebol, kokosmakroner, pikekyss
5. juleslag: Pecankjeks, kvite kakemenn, S-ar

Men dessverre er det slik at nokre sortar nok har blitt utvalt litt på førehand. Gruppene er sett opp slik at det ikkje er heilt tilfeldig kven som vinn. Ikkje noko rettvis gruppetrekking her, nei! Hovuddommaren er heilt klart partisk. Men ikkje upåverkeleg. Men det skulle teke seg ut om pepperkaker kom sist i gruppa, då hadde ikkje jula stått til påske.

(Alle bileta for tida er altså frå nettbrettet, ettersom den nye datamaskina ikkje snakkar saman med kameraet for tida. Vi håpar dei blir vener etter kvart, før minnebrikka på kameraet er full...)

Nissehuer til lure små nissar

Denne enkle, strikka nissehua på tjukke pinnar kan ein starte på kvelden før nissefesten i barnehagen, og like fullt kle nisseungen fin og raud i dagen etter!

Kortnissehue til nissefesten

Denne hua vart strikka til ein nisse på 1,5 år, og passa like fint året etter. 

Du treng:

5 strømpepinnar 5,5. 

Litt over eit nøste (dvs to nøster) tjukt raudt garn, til dømes Alaska, eller anna garn som passar til pinne 5-6. Det går sannsynlegvis fint å bruke to tynne trådar som skal strikkast på pinne 3, til dømes tynn alpakka. 

Framgangsmåte:

Legg opp 72 masker laust på pinnane, fordel likt over fire pinnar. 

(Trikset med å legge opp laust er ikkje å legge opp på to pinnar saman, slik eg alltid har trudd, men å ha avstand mellom maskene ein legg opp. Om ein legg opp på to pinnar, er det feil tråd som blir lausare, og det hjelper ikkje det spøtt, dessverre.)

Strikk ein kort (eventuelt lengre) enkel ribbekant, kan vere ein rett og ein vrang, to rette og to vrange eller her, to rette, to vrange første runde, og deretter forskyving av dei rette maskene ein til venstre annankvar runde. Dette blir ein litt mindre kvass kant. 

Start på glattstrikkinga rundt og rundt og rundt. Etter 6 omgangar skal det takast inn ved å strikke glattstrikk 16 masker og deretter maske 17 og 18 saman. Dette tek ein opp att 3 gonger, og det blir totalt 4 fellingar på denne omgangen. 

Glattstrikk 4 omgangar til (eventuelt strikk 6 omgangar og få ei litt lengre hue), og fell på nytt, denne gongen ved å strikke 15 masker glatt og deretter maske 16 og 17 saman. 

Og slik går det rundt og rundt. Litt treigt i starten, men så raskare og raskare jo nærare toppen ein kjem. Etter ni fellingar, start med å berre strikke 3 glattstrikksrundar før neste felling. Etter tre fellingar med tre glattstrikkomgangar mellom, gå over til 2 rundar for dei 4 neste fellingane, og deretter kvar andre runde. Når det berre er åtte masker att på pinnane, trekkast tråden gjennom alle maskene og snørast saman til ein spiss.

Lag ein enkel liten dusk ved å vikle litt av restetråden rundt og rundt eit eller anna, til dømes rundt tommelen og peikefingeren på den eine handa, og deretter knyte stramt saman midt på med ein annan trådende. Dusken festast godt i tråden frå strikkinga. På denne hua er det også knytta eit lite band rundt overgangen mellom dusk og hue, og det går også an å knyte fast ei lita bjelle som ringlar fint når nissen spring rundt (men sånne småting som kan puttast i små munnar, må festast ekstra nøye!)

Fest trådane, og nissehua er klar!

Ein annan type hue er den nålebundne, som blir tjukkare og står rett opp av seg sjølv. Den er det vanskeleg å oppgje oppskrift på, med nålebinding bør ein ha den ein skal nålebinde til like ved, slik at ein kan formbinde direkte og tilpasse etter kvart, iallefall når ein skal sette saman den første runden og halde fram med stadige spiralar oppover topphua. Nålebinding står det meir om på denne bloggsida.

Nålebinding er meir tidkrevande, gir tjukkare og mindre elastisk hue, men den blir jo den flottaste og mest spesielle nissehua i barnehagen, då... Liten fugl har også ei nålebunden hue, ei langhue, som det tok all verdas tid og veldig mykje ull for å lage. Hua vart påbegynt like etter jul og ferdig etter påske, og den gongen var det ingen som forstyrra nålebindinga! Men det er mykje godt ein kan vente på, og vi veit jo kor lenge jula varer...

Der ingen skulle tru at noko kunne vekse fram

Vi er omringa av gravemaskiner her i reiret, men no tek det snart slutt. Trur vi nok ein gong. Det er omfattande planar for bygging kring oss, også i vår eigen heim, så det blir mange sår i naturen kring oss, sår det tek lang tid å lækje. 

Difor er der så gledeleg å sjå eit uventa syn, ei solsikke som strekk seg opp frå grus og gjennom ei trapp i eit stillas, naturen slår attende! Det er kanskje ei von om at det kjem betre tider igjen.

Fuglekikking i bakhagen

Bakhagen er den nye bestestaden ved reiret, og ettersom gravemasiner i stadig større grad inntek den andre sida av huset, får vi fokusere mot skogen. Det er jo eigentleg den beste plassen, det...

Fugleungen er nyfiken på alt, og er gjerne med på fuglekikking og gøymsle ein søndag formiddag! Det vart berre ein liten kjøttmeis i dag. Spettmeisane, blåmeisane, nøtteskrika og dei tre ekorna lot seg ikkje lure av at vi gøymde oss, men vi kan halde auge med dei frå baderomsglaset, det er god utsikt frå stellebordet. Vi har sett ekornvenene våre grave ned nøtter rundtom i mosen, på mange ulike stadar. Tru om dei finn alle att? Og dersom dei ikkje gjer det, korleis ser ein peanøttplante ut?

Grindvevsband til bunad

Eit stort prosjekt er i gang! Haustkveldane skal frå no fyllast med veving i tillegg til alt det som høyrer spedbarnstida til for fugleminsten. Når han er plassert i vogga, slenger liten fugl seg på golvet og spenner seg fast i eit intrikat system av trepinnar, renningstrådar og innslagslin. Det tek nesten ein mønskterrapport før beina sovnar, og tre før ryggen krever ein pause. Så ti centimeter er om lag maksimal lengde veving per dag. Ikkje rart handvovne bunadsband er dyre, om ein skal kjøpe dei!

Desse grindvev-banda er til ein liten Sunnfjordbunad som etter planen skal bli ein familiebunad som skal gå på omgang i slekta etter kvart som det (venteleg) kjem fleire jenter etter kvart. Mange medlemmer av familien gjer litt kvar, og det kjem til å bli veldig fint! Den som skal lagast no, kjem til å bli enno meir ordentleg lik bunadane til vaksne, enn denne på bilete frå maitid i år.

Men grindvevingsbiten er med tynne trådar, og det er berre å veve på, kvart innslag tek oss nærare dei om lag sju meterane med band som skal vere sydd fast i kantane rundtom på bunaden og det breiare grindvovne fangbandet som er kanskje halvannan meter.

I dag rundast den første meteren med (brukbart) band, det er lenger enn lengda på Fugleungen for tida, så det passar bra. Slik som ho har vakse etter å ha blitt storesøster, må det verkeleg vevast på!

Samstundes kan ikkje alle ting målast i meter. Det er morosamt å lage noko som er brukbart og ordentleg og kanskje vil bli brukt i lang tid framover, det inspirerar til å gjere arbeidet ordentleg. Gleda over handtverket målast verken i meter eller kroner, og kan heller ikkje heilt skjønast av nokon som ikkje set pris på handlaga arbeid. 

Fargar

Gulerotfangst i år, ikkje heilt som eit anna år...

Trippel solsikke

Fruktspyd: Bringebær, eple (med litt sitronsaft), physalis, mango, ananas, kiwi, amerikansk megablåbær og drue. Veldig populær festmat!

 

Katten

Dei er fine motiv, kattane. Det skal dei ha. Elles er no hundar best, spør du meg. Ein veit kvar ein har dei. Men katten er nok den váraste i garden, hundane er eit anna slag. Når eg tenkjer på det, er det mest som fugleungen og minstefuglen. Fugleungen er så tydeleg ein hundetype, (ja! Ut på tur! Eg vil ha litt mat! Og ula ein utløyser utover heile fuglehaugen når ting ikkje går som dei skal...) medan minstefuglen enn så lenge er ein mjuk kattunge, som ligg og høyrer på lydane og ser enno litt dårleg på lang sikt. Og han ventar, og mæl når ein kjem smilande til han. Så mjuk og god å halde! 

Men ikkje misforstå, dei er enno ikkje som hund og katt, dei to små, i tydinga full kamp om plass og rang. Det tek vel eit par år, det. 

 

Katten sit

i tunet

når du kjem.

Snakk litt med katten.

Det er han som er varast i garden.

 

 (Katten, Olav H. Hauge)

Velkommen igjen til tøybleiene

Liten fugl tok i november 2013 farvel til tøybleiene, men no er dei attende!

Dei erfaringane vi fekk første gongen dei vart brukt, på fugleungen, var at stumpen vart mykje mindre sår og raud, vaskemaskina går stadig vekk med gulpeklutar og tøybleier, bleiene blir mykje meir klumpete, og ein må gå opp ein storleik i kle. Den posete buksestilen er veldig grei for tøybleierumper.
Det blir ein semi-tøybleierunde denne gongen, kjenner eg på meg, det kan fort vere at det vert brukt nokre papirbleier, spesielt dersom vi skal avgarde på noko og ikkje kan skifte ubegrensa ofte og raskt.

Dei aller minste kan bruke dei litt store og klumpete brettebleiene. Eg brettar sommarfuglbretting, det går raskt og er litt artig når ein kjem godt i gang med mange bleier etter ferdig tørk. denne brettinga blir også ganske glatt bak, slik at babyen ligg godt, og meir klumpete framme, "der gutter trenger det mest".
Med tøy på stumpen: Brettemetode: Sommerfugl/drage

Seinare skal vi nok over på lommebleier som vi har arva, det er hakket meir funksjonelt og betre å bevege seg i. For det er det, at minstefuglen ikkje får sprella så greit, som eventuelt vil dytte oss bort frå tøybleiene denne gongen. Men det har alltid vore slik at etter ein pause frå tøybleiene, kjem vi alltid attende... 

Tøybleie, med snappi-lukking som held alt godt på plass. Rispapiret stikk fram ved høgre lår, det skal samle opp det verste og vere enkelt å kaste.

Ullbukse-sperrelag. Heimestrikka av ull og mønster frå Leine merino. Dette er i grunnen den beste bleiebukseoppskrifta eg har prøvd, det finst eit utal variantar.

Vesle klumpen, minstefuglen, er no klar for å sjarmere verda ei lita stund, før han sloknar igjen.

Forsøksprosjekt med pil 2

Det er ikkje alt som lykkast så godt, men vi har god tid her i reiret, her vil vi gjerne bu så lenge det er mogleg. Det vart planta ein pilehekk i sirkel tidleg på våren, så snart jorda vart teneleg, ettersom piletreet ved nabohuset hadde fått ein knekk i desemberstormen i fjor.
Ulike variantar av pilestiklingar vart tekne.
I desember, då greinene knakk, tok eg nokre inn for gåsungane si skuld til pynt, og det vart straks rikeleg med kvite røter i vasen. Difor vart dei planta inne i jord i potte, men lyset vart for knapt i den snølause vinteren, og dei levde ikkje over.
Samstundes, midtvinters, tok eg nokre rikeleg store greiner og pakka dei i plast og la på bualoftet. Desse sette eg då det vart vår i vatn i ei stor bøtte, og det kom langt om lenge røter og grøne lansettblad også på desse. Dei vart planta i jord med litt iblanda kompost i juni, etter å ha stått i vatn sidan mai. Det er dei som synest på biletet. Dei er planta som ein slags levegg mot kommande byggeprosjekt på nabotomta. Det har kome fine, nye kvistar på nesten alle, og håpet er at det også vil komme rotskot slik at dette kan bli ein fyldig og frodig hekk til slutt. Det er på nordvestsida av leveggen frakta inn noko kaprifol frå fuglehytta, ettersom det går gjetord om at lukta av kaprifolen der gir sommarstemning i einkvar kveld han blomstrar, om det er aldri så regnfullt. Det vart ikkje fullt så vellukka det heller, men det ser ut som iallefall eit skot vil overleve av dei mange som vart frakta inn i sommar.
Den kommaforma formasjonen med pilefletting frå eit tidlegare blogginnlegg i vår, vart ikkje så vellukka. Der sette eg kvistar utan røting i vatn på førehand, i laus jord med litt kompost. Det er enkelte, kanskje 7%, som har fått blad og ser levande ut, resten er eit framleis eit fletta pilegjerde, men utan det grøne det var ønska det skulle hatt. Litt pluss og litt minus, når eg no sit og tenkjer på det, kan jo dette pilegjerdet støtte eitkvart anna som vil vekse oppover, erteblomar eller blomkarse eller kaprifol eller villvin, vi ser til våren igjen kva det vil bli! Eller kanskje vi berre klipper det ned og spelar krokket over heile plenen.

Det har nemleg vore planeringsarbeid i bakhagen, der kommaformasjonen og leveggen står, med gravemaskin og hardt manuelt arbeid med mange tonn jord. Høggravide liten fugl slapp lett unna det meste, fugleungen assisterte entusiastisk og fekk endogtil køyre gravemaskina littegranne. Det er ikkje dårleg! Ho er dessutan eit lite arbeidsjern når det kjem til å strø jord utover, både inne og ute, det kom verkeleg til sin rett her. Å ikkje trakke på nysådd gras var derimot ei større utfordring, men no er forbodet mot å trø i graset oppheva, sjølv om ikkje plenen er perfekt, er den iallefall grøn frå enkelte vinklar. Denne flekken kjem til å bli ein yndlingsplass, det er eg sikker på, det er meir sol her enn eg trudde, og blir til dels veldig varmt. Ein tradisjon i fugleslekta er å ha sitteplassar overalt, i kvar moglege krå, for å ha ein stad med livd for einkvar vindretning. Det sprett difor fram benkar og hengekøyer her og der, slik at alle minutt med sommar kan nytast. Det tek til å haste.

Fivreldag

Det er fivreldagar, sommarfuglane flagrar rundt her i solsikkerekka i den gamle kjøkkenhagen. Nokre er livlige og viltre, vil knapt sitte i ro eit sekund, men denne vakre, mørke sommarfuglen ville gjerne kvile og stille seg opp til fotografering. Det har lenge vore eit ønske for liten fugl å få eit godt sommarfuglbilete, og endeleg, etter alle desse forsøka, endeleg ein som ville vere med på leiken. Kom gjerne att, så mange fivrel som vil, så har vi alltids ein blom til overs!

Admiralsommarfugl

Det sviv både kålsommarfuglar og admiralsommarfuglar og aurorasommarfuglar rundt her, men dei har så langt berre vorte fotografert med netthinneframkalling.

For ein herleg sommar dette har vore! Eg skal kanskje tilgje kålsommarfuglen å ete opp kålblada til neper og reddikar, om dei kjem og flaksar forbi, særleg dersom dei let seg avbilde med kameraet...

To kålsommarfuglar