Eplekake - vegen til ein manns hjarte

Eg var svært skuffa då eg forsto at min dåverande kjærast ikkje likte gjærbakst noko særleg. Det var først ved eplekakene vi tok til å forstå kvarandre...

Ein gong kjøpte eg denne framifrå boka til han, med eit enno meir oppsiktsvekkjande løfte; å la han prøvesmake på alle eplekakeoppskriftene i boka. Det har vore ei lang reise, over mange eplehaustar.

 
No er ho fullendt, ved kvar einaste av oppskriftene har eg signert dato og kva orsak det var til kakebakinga: heim frå jobbreise til Portugal, besøk av vener, laga i fellesskap med familien, og det er kjekt å sjå på i ettertid. Dei oppskriftene som viste seg å vere spesielt bra, har fått ein liten merknad om det, og det einaste eg kunne tenkt meg å gjere annleis, ville vore å skrive litt meir detaljar om korleis det gjekk.

Oppskriftsbøker er artig, men enno meir interessant har det etter kvart blitt å ikkje følgje oppskriftene, men slumpe litt og lukte seg fram til korleis neste rett skal bli. Og om ein ikkje skriv ned kva ein brukte, må ein gjere det same også neste gong, med sannsyn for at det kan bli like interressant, eller fullstendig mislukka.

Eplekaker er skjeldan mislukka, om dei er varme og inneheld gode, norske eple, kan det nesten ikkje bli feil. Og varme eplekaker kan verkeleg samle ein familie!

Eplekake med valnøttmarengs og ekstra bonus: fyldig sjokoladetrekk

(Eg vil forresten tipse om ein artig blogg, fbtb.blogg.no, som også strebar etter å følgje alle oppskriftene i ei kokebok, Frå bollar til burritos, som mine søsken fekk tildelt på barneskulen med grunnleggjande oppskrifter på alt mogleg etande. Bloggen inneheld artige skildringar av ein nykommar på kjøkkenet sine oppskriftserfaringar, ein mann som verkeleg har godt av, og truleg også glede over, å bli litt betre kjend i eigne kjøkkenskuffer.)