Månelyst

Dette er til fugleungen, på dagar med tjukke skyer over himmelen om kvelden.

Fugleungen elskar nemleg månen. Det er eit av dei få orda der ho uttalar alle konsonantar og vokalar heilt riktig, og ho gjer det så tydeleg at heile fuglefamilien også uttalar mÅnEn svært tydeleg og velartikulert.

Månen er langt unna. 384 000 kilometer, om lag like langt som lyset brukar på eit sekund. Lenger enn fugleungen rekk å springe på ein kveld, sjølv med hennar raske steg. Ein kveld sprang ho søraustover, mot månen, nedover grusvegen med eit klart mål. "Hente månen!" ropa ho medan ho sprang. Men månen er tung, veit du, steintung og diger, og verkeleg ikkje enkel å hente. Dersom ein hadde lagt månen oppå Europa, hadde den strukke seg frå Madrid til Moskva. Det er mykje lenger enn til farmor og farfar, det, fugleungen!

Ho er litt bekymra for at han kan vere laga av ost, nokon meiner det, for mus et jo ost. Men ville dei klare å ete heile månen, tru? "Neeeii mamma", sånn kan det ikkje vere. Månen er ein diger ball av stein og sand. Den har faktisk ei tynn atmosfære, men det er så lite partiklar i den at det nesten ikkje tel.

Månen er vanskeleg å fotografere. Liten fugl prøvar og prøvar, men får det liksom ikkje heilt til. Fugleungen bryr seg ikkje så mykje med det, berre ho slepp å stille opp på bileta. Bilettaking har ho fullstendig mista interessen for. Det er så mykje anna artig i verda enn å sjå på eit fotoapparat.

 "Månen botte", seier fugleungen når månen smett bakom ein husvegg eller eit grantre. Han dukkar brått opp att om ein går litt til, og då er det viktig å sei "Heia, månen!" Det er mest som ein gammal ven ho helsar på.

Eg kjenne deg måne, 

som står ved ditt speil

Bak den fjernaste blåne 

og file ringfingerneil

Med ansiktet vendt bort 

fra talløse menn

Som du hidre med morild

du slukke igjen

Eg kjenne deg måne, 

som står ved ditt speil

Sjøl din glans må du låne

og brev med kjærlighetsseil

har du åpna og brutt,

men forløse hver natt

Bare kulde, og står der

bestandig forlatt

(Forfengelige måne, Vamp)

Og det er alltid den samme sida av månen vi ser. Sjå berre på denne spennande illustrasjonen av månefasane, som fugleungen sikkert kunne sett på i fleire timinutt: Lunar libration with phase2





Julemånen i vindauget lyser om kapp med kuler og stearinlys. Ein skulle tru julelysa tok bort noko av måneglansen, men den ekte månen verkar berre enno meir sterk og klår mot dei kunstige lampene innandørs og ute på trea. Månen har vi alltid. Sjølv om han fjernar seg nokre centimeter frå jorda kvart einaste år.

Trearma julelys

Hellige tre kongers lys, eller berre trearma julelys, er ein lang juletradisjon i fugleslekta.
Dei skal dyppast i slutten av november, tradisjonelt den 25., men iallfall før den verste julestria set inn. Det er særlege reglar for når ein får lov å kveike dei, på julaftan kan dei brennast noko, men dei må slukkast før dei er nedbrende, og skal stå til 13. dag jul, då dei skal brennast ned så langt ein tør.
Det var den trettande dagen etter julaftan, altså 6. januar, som var Hellige tre kongers aften, og den dagen dei tre kongane skulle ha klart å funne stallen og Jesusbarnet.

Lysa dyppast langsamt og med tolmod. Det passar fugleslekta ganske godt, dei er seige og likar einsformig og meditativt arbeid om ein har sett av tid til det. Prosessen tek mange timar, i år tok det sju, men det var med ein dryg dugurdspause i godt selskap.

Det må vere ei viss blanding av parafin, stearin og bivoks om det skal bli bra, og det var ein del matematikk i forkant av smeltinga for å finne rette forholdet. 4 delar parafin, 1 del stearin og bittelitt bivoks for lukt og avkviting.
Veiken bindast opp på ein trepinne, ein som heng rett ned og er tynga ned med eit lite mutterlodd i starten, og ein som heng i ein u frå kvar side. Dei er ikkje festa i midten i starten, men festar seg sjølv saman etter kvart.

Stearin og parafin smeltast i vassbad i eit breidt kar. Det optimale er 65 grader, varmare gir sakte vekst av lysa, kaldare kan gje klumpete masse og ujamne lys. Bivoks har ein i etter nokre dypp, det hastar ikkje så mykje ettersom grunnen til at det er med mest er utsjånad og litt lukt.

Den første dyppinga må vere utan vatn, slik at veiken ikkje blir fuktig inni. Eit sprakande trearma lys på julaftan varslar om eit dårleg år...!
Når dei første dyppingane er ferdige, er det greit å fylle på med varmt vatn frå undersida av dyppekaret, slik at lysmassen flyt opp. Då får ein brukt meir av massen utan å smelte seg ihjel.

Å ha rett temperatur og vakte over den er svært viktig. Å forlate eit passeleg varmt kar og til dømes ete ein lang lunsj, er dumt. Ting endrar seg medan ein ikkje er der...

Aller helst skal ein ha julemusikk og klementiner til arbeidet, og rommet ein arbeider i er med fordel litt kjøleg, slik at lysa kjølnar raskt mellom dyppa. Men meir ubehageleg er det jo å stå ute i bua og hutre - då må ein mest ha ein tekopp å varme seg på også...
Det er veldig koseleg å dyppe lys, meditativt å dyppe åleine eller i eit par, sosialt og triveleg å vere ein liten gjeng. Dette er ein tradisjon som ikkje blir broten med det første!

Trearma lys er ei julehelsing til nokon som fortener det og forventast å sette pris på det. Dei passar i storleik svært godt i ei pappeske det har vore 4 sekspakningar med boksøl i, som liten fugl tømmar nærbutikkane for i tida før dyppinga skal skje. Dei finaste er dei det står 'Brygget i regnet' på, eller helst berre 'God jul' eller ingenting.

Då kan jula berre komme!

Lys i mørkret

Det er førjulstid i skogen, fuglane er svoltne på noko godt som nøtter og juleknask, både dei inne og dei utanfor. Det tennast lys, tre i dag, i moseskåla plukka lokalt utanfor reiret her, og pynta med granbar og kongler som heller ikkje har reist langt.

Julekransen frå i fjor, som vart samanraska av ei lyslenke, noko lin som vart dyrka utandørs den sommaren og nokre lilla pinnar frå ein dekorasjon har fått sin tradisjonsplass i stova. Det er no greit å ha noko slik det "alltid har vore", sjølv om det berre har vore ei jul her i reiret for fuglefamilien sin del.
Det har truleg blitt feira jul her sidan tredvetalet av ulike familiar, og det er jo ei stund. Men no startar våre eigne tradisjonar, den vesle fuglefamilien feirar jul her til skogs i år!

Å, ein stakkar var uheldig utanfor her i dag. Dei fleste ulukkene skjer i heimen, såklart.

Bonk, sa det i vindaugsruta, og gråsisikfrøken låg der på graset og rista i kroppen. Er det kramper eller noko anna?

Fugleungepappa tok hand om henne, og gav henne optimal pleie med innandørs oppvarming. Liten fugl ikkje var heilt trygg på det heile. Andre fuglar i vårt hus? Liten fugl hadde ein gong ei skjor på soverommet, og det er ei oppleving som ikkje freistar til gjentaking. Men denne var så liten og skjønn og stakkarsleg, såg ikkje umiddelbart ut til å vere til plage.

I starten lea ikkje sisikfrøken på noko som helst, berre blinka med augene - blonk- blonk.
Så tok ho til å opne nebbet. Beina var urørlege, ho reagerte ikkje på å bli snudd eller kitla under fugleføtene.
Men hovudet vart snart bevegeleg, ho kika seg rundt, sat framleis heilt stilt i handa som heldt henne.
Kanskje vi skulle funne ei eske ho kan ligge i?

Men det ville ho no ikkje. Fuglar skal ikkje bu i pappkassar! Så ho tok til vengene etter det kvarteret ho hadde fått summa seg etter smellen i glasruta, og small inn i glasruta frå innsida, men ikkje fullt så hardt denne gongen. Desse rutene var farlege, så ho stakk beine vegen til skogs igjen så snart skyvedøra var opna og luftvegen fri.

Og fugleungen vår, som sov seg gjennom det heile... Det verka faktisk ikkje som ho trudde på historia ein gong, då den vart fortald då ho vakna...

Stillheten

legger seg som en fugleunge mellom dine hender

din eneste venn

Utdrag frå "Stillheten efterpå" av Rolf Jacobsen.

Farvel til tøybleiene

Dette innlegget handlar om bleier. Tøybleier. Det omhandlar også, for nokon, ekle og irrelevante ting om avføring og denslags, og sarte sjeler har no mogleiken til å late vere å lese vidare. Småbarnsmødre og andre som synest dette er heilt akseptable tema å diskutere, må gjerne lese vidare :)

Fugleungen starta si bleiekarriære med papirbleier på føden. Nett då var det så mykje å tenke på, så tøybleier vart ikkje eit prioritert område. Men det var heile tida sterke intensjonar om å gå over til gjenbruksbleier etter kvart, og då dei første seks vekene var over, vart det bleievasking heller enn søppelposekasting. Og du kor mykje det hjalp på avfallsmengden! Då vi hadde tøybleier, kompostbinge og var sjølvforsynte med barnemat, var restavfallet sparsomt.
Det var først og fremst miljøhensyn som var orsak til dette valet. Men tru det eller ei, tøybleiene luktar mindre (iallfall medan dei er på) enn kastebleier gjer. Dei gjer stumpen mindre raud, syntest vi. Dessutan vart det ein super tilleggseffekt av at tøybleier skiftast litt oftare enn vanleg: Fugleungen vart van med å ikkje bæsje i bleier, men i do  (eller potte/vask) då vi heldt henne over, og det gjorde til at det i ni månader var veker mellom kvar gong vi skifta skikkeleg skitne bleier... Denne metoden høyrest litt for god ut til å vere sann, men det fungerar dersom ein er flink til å følge opp og tolke signal, og betre dersom barnet har ein viss regelmessigheit i do-rytmen.

Tøybleier er så mangt. Ikkje alle er laga av klutar og pakka i lanolinull. Fugleungen starta med det, og i starten var det greit nok, då skulle ho uansett ligge i ro. Men kleda måtte vere ein storleik større for å få plass til bleia... Så gradvis gjekk fuglefamilien over til bleier som har plastlag ytterst og eit slags fleecefôr inni , eller nokon med plast utanpå og eit innlegg med fleire lag bomull som kneppast på plass (innleggs/kneppebleier).
Det var fint å sjå på rekke på rekke med fargerike bleier. Det var nokre eingongsbleier i bakhand, til bruk om nettene etter mykje drikking på kvelden, eller når fugleungen var magesjuk. Då vart tøybleier for drøyt sjølv for dei som verkeleg var engasjerte...

Skitne bleier vart lagt i ein vasstett tøypose på badet og vaska kvar andre dag. Det fungerte strålande. Bleiene vart plukka frå kvarandre før dei vart lagt i posen, og posen berre vrengt inn i vaskemaskina, slik at den som vaska ikkje trong ta på dei ein gong. Posen vart skylt eller vaska saman med resten. Det låg for å vere på den sikre sida, eit rispapir i bleia for å kunne kaste heile greia i do dersom det skulle bli ein bæsjerunde. Men oftast vart rispapiret berre vaska saman med tøybleiene og brukt på nytt.
Tøybleier fekk vi av snille vener som var ferdige med sine. Nokre vart kjøpt nye, og nokre vart skaffa på byttegrupper på nettet. Det vart ekstra billeg på denne måten.
Vaskemiddel fekk vi på butikken. Ja, det vart mykje vasking, men så fekk ein ofte vaska kvite kle også då... Tørking var stort sett framfor varmepumpa i stova, men også nede i vaskekjellaren.

Tøybleielivet var godt.

Men så.
Fugleungen starta i barnehagen. Det vart forsøkt å få dei til å ta tøybleieprosjektet vidare, men det nekta dei, då det var tidlegare dårlege erfaringar med tøybleier. Det funka ikkje. Ingen unntak. Og sjølvsagt er eit slikt bleietørt prosjekt meiningslaust når ein er i ein travel barnehage med mange som kjemper om merksemda til dei vaksne...

No, når fugleungen er halvanna, blir det papirbleier med miljømerking, og frå tid til anna forsøk på doringen eller halding over potta. Og sjølv om det er skumlare enn før, så er det mogleg for fugleungar å gjere det dei treng i do. Det er kjempespennande, og det er mykje å vinne på å prøve så mykje som mogleg...

Så farvel, tøybleier, og velkomne inn att i varmen ved eit seinare høve!

Haust i reiret i skogkanten

Det er ein fargerik haust. Det har vore uvanleg mange fine dagar, utedagar der ein kan springe i skogen og leite etter blad som fell, stokkar å sitte på og dei aller, aller siste blåbæra. Det har vore mykje godt vêr å vere ute i, og mange soldagar å nyte. Det var mest som hausten vart som sommaren, og sommaren var jo kald som ein haust. Årsens tider har bytt klede med kvarandre igjen...

 

Men kva er no dette? Er det ein halvanna år gammal vandal i familien? Etter at fugleungen lærte korleis ein dreg opp gulerøtter, har ingenting stått trygt. Lyngen utanfor inngangsdøra har dagleg vorte kasta omkring, og har følgeleg ikkje fått heilt optimale røtingsvilkår. Her er det sett i nokre erstatingsstrukturar i potta, men inntrykket er noko litt annleis. I dag vart det sett ruteliljer i jorda i denne potta, og fugleungen plasserte lyngen på toppen av desse. Ho var også ein effektiv lauksettar, ho spreidde og blanda laukane ut over bedet på ein augneblink. Det blir ein spennande blanding til våren. Og då får vi verkeleg sjå om det er slik at rådyra ikkje liker dei laukane som er valt ut.

 

Solsikkene vart ståande med hengande hovud langs husveggen i haust. Det var vel på eit tidspunkt ein plan å ta inn nokre av frøa og tørke slik at småfuglane kunne ete dei i vinter. Men kjøttmeisen vart etter kvart for ivrig. Han tok føre seg av solsikkene medan dei hang på blomen enno, og dag for dag kunne ein sjå at det minka på frø. Maten gjekk dit den skulle uansett, så det var no greit nok alt i alt. 

Men nokre blomar heldt seg lenge. Desse vart frøsådd inne i spirekasse, og det tok si tid før dei viste teikn på å ville blomstre. Men fine vart dei til slutt, dei stolte kavalerane i kvitt og rosa.

Blomstrande kakepynt

Det er ikkje lett å lage finare pynt enn ekte blomar...
Stemorsblomane har blomstra frå april og til no i krukka utanfor, med ein liten pause midt på sommaren under ferien, då dei vart skorne heilt til jorda (litt for ivrig der, viste det seg). Dei har opplevd snøen tidleg i mai, tropesommaren seint i mai, hausten i juni og juli, dei tørre tidene i august og den solrike hausten så langt i september. For eit halvår!

Det blir ingen oppskrifter denne gongen, berre nok ei lenke til ei tidlegare omtala jordbærkake. Den grøne marsipandekte kaka med valnøttmarengs og sjokoladefyll såg og høyrtest betre ut enn ho smakte, og slike kaker duger rett og slett ikkje.

Fraisier med jordbærplantemønster av sukkerpasta, ein honningdrope i midten og altfor irrgrøn bladfarge.

Fiolfest

 

Andre blomar til kakepynt eller salat:
Surkløver (kan eventuelt dyrkast inne i potte heile året om ønskeleg)
Raudkløver
Ringblom (tørka kronblad)
Rynkeroser
Agurkurt (sår seg lett sjølv til neste år, så så den om du verkeleg vil ha den)
Kornblomar (nyplukka eller tørka kronblad)
Lindeblomar
Svarthyll-blomar
Engkarse

Svarthyllblomar

Kornblom får ein nydeleg mørk blåfarge etter tørking og er perfekt pynt på dei elles kjedelege gulerotkakene

Tid for haust

Kvar dag tenkjer liten fugl at no, no er det slutt på bringebærtida. No er det haust, det er mange dagar ut i september. Dette er kanskje det siste bæret vi finn på ei stund. Men fugleungen er mykje meir optimistisk. Og hennar optimisme blir løna med framleis mange raude bær i buskene utanfor reiret vårt. Ein dag var fugleungen heime frå barnehagen for å berre ete bringebær og vere saman med liten fugl. Det var ein fin haustdag. Det blir få slike mogleikar med lange arbeidsdagar, men ein god ting med nattevakter er at ein får noko dagtid ein kan bruke på ting som bringebærleiting og å kjenne på varm haustvind i håret.

Markjordbærprosjektet i år har vore å flytte markjordbærplantane frå ein stad til ein annan i hagen. Det vil truleg bli meir bær der dei står no, for dei heldt på å flytte inn i garasjen med dei lange utforskande avleggjararmane sine. Nokon mengde med bær blir det neppe, men ein kan alltid håpe... Og tenk om markjordbæra etter kvart vart kryssa med jordbærplantane, det kunne blitt interessante smakar.

Det er så mykje å smake på i hausten! Ikkje minst var det spennande å smake på ukokte poteter, kvifor kan ein ikkje like gjerne kvesse hjørnetennene på dei, som på gulerøtter?
Mistanken om at fugleungen ikkje burde orienterast for tidleg kor artig det er å ta opp gulerøtter, viste seg å vere rimeleg. Då ho skjøna at gulerøtter hang i den andre enden av dette graset som stakk opp i kjøkkenhagen, vart heile hennar 83 centimeter med entusiasme sett inn. Tenk gulerøtter som er så godt! Og så kan ein berre plukke dei ut av jorda! Og når alle er tekne opp og lagt i ei korg, er det berre å gje dei attende til liten fugl, så kan ho sette dei attende ned i jorda, så tek fugleungen dei opp ein gong til!
Dessutan, viss ein leitar litt i jorda bortanfor, så dukkar det poteter fram, store og små, som kan leggast i ein haug, flyttast til ein ny haug, og leggast i ei korg til slutt.
Fugleungen har dessutan renska skogen bak reiret for blåbær og markjordbær no, og held på og forskar på om bæra i hekken og rognebær er noko aktuelt alternativ. Naturlegvis har ingen demonstrert sopplukking enno, den løyndomen held vi godt på. Det hender vi dristar oss til å plukke ein ekstra fin steinsopp eller piggsopp dersom ho har sovna i bæremeisen. For med alle dei ulike giftige soppartane vi har i skogen her, er det best å vere varsam. Men med tida blir ho nok aktivt med på leiting etter gyldne skattar i skogbotnen...

Gulerøttene kom i mange fasongar i år også.  To av dei nekta å sleppe taket i kvarandre, mest som eit dansande par, tett omslyngande kvarandre, men likevel mogleg å skilje. Det er alltid spennande å sjå korleis det har vakse der nede i jorda. Dessverre var det litt gulrotfluge i avlinga i år, og det kom også noko uspesifiserte greier på potetene. Då er det nok best å skifte vekstplass til neste år, samt å skaffe ein litt varmare sommar. Ny vekstplass er nok uansett ein god idé, ettersom kjøkkenhagen fekk litt i minste laget lys der han låg.
Men alt i alt, resultatet vart ikkje så ille, for middagen ein dag var heimelaga kjøtkaker med timian og soltørka tomat, brun saus med urter, poteter og gulerøtter frå hagen, sopp frå skogen og blomkål frå butikken. Det smakte sjølvsagt strålande godt, som sola som framleis varmar i dei lune haustdagane utanfor her.
Hurra for hausten!

Dei beste pannekakene i verda

Det har i lang tid vore ein løyndom korleis far til liten fugl har klart å lage dei beste pannekakene i verda. Og sjølv om ein liten fugl gjerne kviskrar løyndomar vidare, blir det nok dessverre skuffande denne gongen. For sjølv om oppskrifta har blitt overlevert, sjølv om det har vore spionar på kjøkkenet i mange år, og sjølv om liten fugl har prøvd etter beste evne, så er det heilt umogleg å lage like gode pannekaker som det liten fuglefar klarar. Det er berre å beklage!

Men oppskrifta, om ein likevel vil prøve seg, er denne:

5 egg
1 liter mjølk
1 dl soyaolje eller rapsolje
3-4 dl kveitemjøl
litt kanel
litt vaniljesukker
litt salt

Lat røra svelle i 20 minutt, og steik i panne med margarin eller olje. Flesket kan steikast etterpå, for å lokke folk til å komme til bords. Men mest truleg luskar dei rundt og ventar på at pannekakene skal bli ferdige... den lukta er uimotståeleg... Lukke til, men du kjem dessverre ikkje til å klare å lage dei like gode som dei liten fuglefar gjer.

Heldigvis blir rørte blåbær som regel godt uansett. Det er stort sett berre å plukke blåbær, ha i sukker og røre i veg og ete med det same.
  

Men kva er det best å ha på pannekakene? Nokon likar sukker, nokon berre blåbær, andre likar saltkjøtt, og nokon spesielt snodige i fuglefamilien likar å blande flesk med blåbærsyltetøy på pannekakene. Sett slikt...

Å, verda er vel ein herleg stad, når bær berre sprett fram frå busker og kratt og ein kan ete til ein blir blå!

Fugleungen et like fort som liten fugl plukkar, og det ho ikkje et, det heller ho ut med å snu bøtta på hovudet. Difor vart det ikkje dei heilt store syltetøymengdene i år. Vi kjem sterkare attende seinare, når fugleungen har lært seg korleis det skal gjerast. Ho er veldig flink til å organisere og omorganisere diverse, til dømes kjøkkenskuffer og platehyller, og berre det blir gjort når det trengs og ikkje berre organisering for organiseringa si skuld, då blir det orden her i reiret...

Solsikkesommar på hell

Solsikkene blømde i hagen då fuglefamilien kom attende til reiret. Det var ein heimkomst etter ein god og lang ferie på rundreise i landet, og at det hadde gått noko tid, var tydeleg på hagen. På ein måte var det godt å sjå at det som blir gjort i hagen til vanleg, faktisk gjer ein skilnad. Og endå var det ein dårleg sommar med lite varme, iallefall medan ferien varte.

Etter kvart kom heldigvis solsikkene med sine solgule andlet og lyste opp heile sommaren for oss. Det vart nok ikkje verdas høgaste, og dessutan hadde dei lagt sine tunge hovud nedover mot bakken, slitne og frostige etter den kalde sommaren. Det vart ikkje spesifisert i regelementet om oppbinding av solsikkene var lov eller ikkje, men det er klart at meir langsamtveksande solsikker med stabile innlandstilhøve vil få sterkare stenglar og rakare ryggar enn desse. Vi fuglane her oppe ventar på tilbakemelding frå andre deltakarar i solsikkekonkurransen. 

Solsikkene er, uansett høgde, fine blomar, og fugleungen elskar å bli løfta opp for å lukte på dei høgt der oppe.

Sååå store!

Heile sommaren har det flaksa fivrel rundt her i reiret, men dei let seg vanskeleg fange med kameraet. Denne viltre sommarfuglen sat såvidt stilt lenge nok for å fotografere. Fivrel, solsikker og august høyrer på ein merkelg måte saman...

Bordkort til bryllup

Det har vore ein bryllupssommar, og det gir ei varm glede å tenke på at nokon vil gifte seg og vil samle vener og familie til ein eineståande bryllupsfest. Desse bordkorta vart laga til eit bryllup med roser som tema - då eit venepar skulle gifte seg, melde ein liten fugl seg raskt frivillig for bordkortoppdrag!

Bordkorta skulle vere i ein litt gamalrosa tone og romantisk stil. Borda var pynta med enkelt oppsette roser og tynne, høge lys, elles enkel pynt med kvite skjel på ein løpar av transparent, gyldent stoff. Bordkorta vart ein liten ikkje heilt bretta konvolutt med ei gåve til kvar gjest, samt drikkebongar. Det kunne vore så mange slags gåver inni der, men her vart det ein sjokoladebit. Eit anna framlegg kunne vore ein liten pose med sommarblomefrø som gjestane kunne planta heime og hugsa bryllupet med, eit lite såpestykke, eit drops - kva som helst!

"Konvolutten" vart laga av eit stykke akvarellpapir av tjukk kvalitet, med mål 10x10 cm. I tre av hjørna vart det laga eit lite hol med spissen av ein kniv, og dei to motgåande hjørna vart samla først. Så vart det siste hjørnet med hol bretta over, slik at hola låg over kvarandre, og ein splittbinders kunne treast gjennom. For å gjere innbrettinga meir kontrollert, var det greit å streke med noko spisst tvers over hjørnet 3,5 cm opp frå spissen, sjå den innteikna linja på biletet.

Kantane på konvolutten vart ikkje bretta heilt, så den fekk ei tredimensjonal og avrunda form. Sjølve formålet med bordkortet, namnet, vart skrive på eit transparent ark, med ein kvit distanseteip som bakgrunn, og limt på eit rosa stykke papir, som igjen vart limt på konvolutten. I den ubretta spissen vart det limt på ei papirrose med ein silkebandsbit som pynt. Bordkorta låg på kuverttallerkenen, men kunne også ha stått støtta opp mot ein ståande serviett. Det vart eit romantisk uttrykk, artig å prøve ein annan stil!

Det har vore andre bryllup før. Det er to år sidan fuglebryllupet allereie, ein heil fugleunge sidan! Det var eit bryllup med sjøprøyt i sløret, så då måtte bordet pyntast med maritime detaljar i ei gammal sjøbu. Det måtte då bli tauverk, steinar og glaspynt. Kjærleiksknuten er, slik nokon seier, visstnok ein gammal måte å spørje jenta i ei av hamnene om ho ville gifte seg med sjømannen. Han trong ikkje skrive dei uvande orda, dei store nevane slo berre eit knop, to knutar som mest dansar med kvarandre, men som ikkje stod heilt saman som ein fast knute. Og om ho svara ja, ja, ho ville gifte seg med han, då stramma ho knuten og sende han attende.

Kjærleiksknop var slått rundt innbydinga, og låg langs langbordet, saman med rullesteinar og skjel langs midten av bordet, og kubbelys i staden for høge lys i stakar. Det var kvite pionar, søte margerittar og ridderspore i den mest fantastiske blåfargen ein kan tenke seg, som sjølve havet på ein verkeleg sommardag ved kysten...

Bordkorta var ein flaskepost til kvar gjest. Det var ei lita glassflaske med ein samanrulla gråpapirbit med sjølve flaskeposten, med eit dobbelt halvstikk hyssing rundt, kopla til namnelappen for å kunne fiske ut brevet. Namnelappen var tre lag papir i lyse tonar med ulik struktur og med litt avstandsteip mellom for å gjere det meir spennande. Sjølvsagt måtte det vere eit vokssegl på, med eit lite hjarte. Einaste ulempen med desse bordkorta, var at alle vart sittande og lese ei lita stund (då dei først skjøna at det var ei melding i flaskeposten...)